|
Feinon de l' fabelo renkontis la knabin'. "Jen, kara, verda stelo — ŝi diris — gardu ĝin!" La stelon kun fiero ŝi portis sur la brust'; la fidon pri l' Espero rebrilis ĝi sen rust'. Kaj foje ŝi promenis kun sia patrinet', renkonte al ŝi venis kun verda stel' — knabet'. "Vi havas saman stelon!" — jen surpriziĝis ŝi. "Ni havas saman celon" — respondis gaje li. Kaj poste? Nu, alvenis la bela festotag': la pastro ilin benis sub verdostela flag'. Ne ridu — mi protestas — pri mia rakontet'; pri vero jen atestas: la paĉjo, patrinet'. Kaj ili — mi raportas — nun havas stelojn tri: la trian stelon portas mem nova stelo — mi. |