|
En mia hejmo tre modesta kiel artaĵo por ekspozo en luksa pompo japanvesta jen pupo kun akcepta pozo gemastrojn, gastojn nun salutas. Gracia vestas ĝin kimono kun bantozono dukolora, el delikata silkĉifono dank' al la arto manlabora en mod' nacia ĝi debutas. Nomon eĉ havas, ho,
ĝi estas: Saĉiko. Karakterize la frizuro senskaptan ekzotikon kronas, al la sinteno de l' figuro karesprovokan ĉarmon donas la elokventa muto rava... Sub la oblikvaj brovoj ride okuloj migdalformaj nestas, la trajtoj mole senrigide pri dolĉo kora manifestas montrante ĝin tre dignohava... Estas tre ĉarma, ho,
la pupo Saĉiko. La gastoj antaŭ ol foriras ĝin observante ĉiuparte kun komplimentoj priadmiras: "Ah, tiel noble, tiel arte detalojn krei nur japanoj povas!" Jes, tiel tempoĉene fiksi sintenon, geston en objekto kaj dignon kun petolo miksi kortuŝe rava en perfekto, ke en rigido Viv' sin movas kreis japano, ho,
ĉe pupo Saĉiko. Ne arta belo min kortuŝis ĉe la alven' de tiu pupo; se ĝi malbelus, ĉar ĝin fuŝis mallerto dum la art-okupo, por mi ĝi tamen restus kara... Tra maroj, eble ŝtormpelate ĝi venis pruvi kaj heroldi, ke oni min memoras frate pro l' sentsemado sen rikolti en homa mondo sentavara... Venis heroldi, ho,
la pupo Saĉiko. Senviva pupo, cin mi ŝatas, ĵaluze gardas sub nilono, ĉar kvankam en ci kor' ne batas, vivantajn korojn sub kimono prezentas ci por min konsoli. Responde al la fora ardo akceptu dankon kaj estimon en hejmo de maljuna bardo havante cian pupdestinon: fratecon homan plu simboli. Tion mi petas, ho,
tre kara Saĉiko. |