Thomas Hawkins, kvindekjara, krudtrajta anglo.

Mary, lia edzino, apenaŭ dudekjara, incite bela virino. Pasia konduto, sangvinaj gestoj.

Robby Holmes, dudekkvinjara pentroartisto, vera modelo de la vira beleco. Revema, hezitema.

Abu Firas, kvardek- kvardekkvinjara araba karavangvidanto. Oleobruna vizaĝo, densa nigra barbo kaj longaj lipharoj, en kiuj kelkloke ekbrilas jam arĝentaj fadenoj. Trankvilaj gestoj kaj parolmaniero. El la multkoloraj ĉifonoj de lia eluzita vestaĵo kelkloke ekbrunas la bronzo de lia nuda korpo.

Jeffa, dudekjara felaha knabino, bela tipo de la aŭtoĥtona raso. Fajraj okuloj, ebona harligo pendanta ĝis la genuoj, vigle alternanta mieno, sed silenta, humile submetiĝanta konduto. Sian kolon ornamas vitroperla kolĉeno kaj sur la manartikoj kaj maleoloj estas braceletoj el kupro.

Mehmed felaho, juna, sed monstrovizaĝa kaj kripla muzikisto.

Abu Firas (daŭrigante rakonton, parolas fabelmaniere): Kaj ŝi veante kuregis en la nigra nokto. Kun ŝiaj flirtantaj haroj ludis la vento zumanta super la Nilo. Ŝi kuris for freneze...

Robby (kun vekiĝinta intereso): Kien ŝi kuris?

Abu: Neniu scias. Neniam ŝi revenis.

Jeffa (reveme kun timtremo en la voĉo): Kaj la blankvizaĝa Sinjoro?

Abu: La sinjoro priploris ŝin kaj poste forgesis la tutan aventuron. La blankvizaĝa sinjoro facile forgesas, ĉar en korĉagreno li faligas larmojn...

Jeffa: La felaho larmas sangon, la sangon de sia koro kaj pereas en sia doloro.

Robby:Vi, tropikaj homoj, povas ami tre... tre...

Jeffa: Tre!

(Momenta paŭzo, dum kiu Robby embarasite silentas.)

Robby: Verŝajne ŝia beleco estis eksterordinara.

Abu: Sinjoro, ĉu vi aŭdis jam ion pri la sklavino Moabia, kiun la granda faraono levis al si sur la tronon, ĉar ŝiaj ardaj okuloj ensorĉis lin kaj poste li mem, per propra mano, elpikis tiujn ĉi okulojn?

Robby: Kial?

Abu: Ĉar ili neniam larmis. Ŝi ne povis plori kaj ŝiaj okuloj sorĉvenenis, frenezigis tiujn, kiujn ŝia rigardo postsekvis.

Robby: Ŝiaj okuloj similis al tiuj de Jeffa.

Jeffa (kun rezigna simpleco): Sinjoro, miaj okuloj neniun sorĉvenenas.

Abu: La okuloj de Jeffa esprimas rezignon kaj humilecon. En la okuloj de Moabia flamis la falsa brilo de memamo kaj senkoreco.

Robby (ridante): Tiaj okuloj ekzistas nur en la fabeloj.

Abu: Ne kredu tion! Mi konas similajn al la okuloj de Moabia. Ankaŭ vi konas ilin, ĉar vi jam estas katenita de ili.

Robby (kun ŝajnigita miro): Hm! Kion vi diras! (subite al Jeffa) Hodiaŭ mi ne pentros plu. Jam sufiĉas. Vi estas laca.

Jeffa: Mi ne laciĝis.

Robby: Sed jes! Pli ol unu horon vi staras en la sama pozo.

Jeffa: Mi ne estas laca.

Robby: Por la hodiaŭa tago jam sufiĉas... morgaŭ ni daŭrigos... ankaŭ la lumefektoj jam ne taŭgas. Vi povas foriri.

Jeffa (kun longa dolora rigardo): Laŭ via volo, sinjoro. (Forlasinte sian lokon ŝi ekkaŭras apud Mehmed.)

Robby: (distrite pakas siajn penikojn.)

Abu: Ĉu vi volas, ke mi rakontu?

Robby (kvazaŭ maŝine): Rakontu!

Abu (post iom da medito): Mi ne rakontos, ĉar... via animo nun ne estas ĉe vi.

Robby: Stranga vi estas, maljunulo.

Abu: Sinjoro; gardu vin kontraŭ virino, kiu ne havas larmojn, ĉar la koron de ŝakalo ŝi portas en la sino.

Robby: Kial vi diras tion al mi?

Abu: Mi konas virinon, kiu volas avide la ĉirkaŭprenon de viaj brakoj, la kison de viaj lipoj, la sangon...

Robby: Pri kiu vi parolas?

Abu: Nur unu blankulinon mi konas en la karavano.

Robby: Mary Hawkins?...

Abu: La edzino de la scienculo.

Robby: Eh! kia ideo! Ŝi estas ja virino edziniĝinta.

Abu: Des pli danĝera ŝi estas, ĉar la virgulino post la unua rifuzo honteme retiras sin, sed la virino, kiu konas jam la guston de la kiso, fariĝas ĉiam pli perforta.

Robby: Vi fantazias.

Abu: Vi blankuloj, dorlotas la pekon, ĝis kiam ĝi flatas vian vantecon.

Robby: Abu Firas, vi volas pentri la diablon pli nigra ol ĝi estas.

Abu (kun trankvila voĉo): Ne ekzistas pli nigra ol la blanka diablo.

Robby: (kun nerva gesto turnas sin for de li kaj rigardas longe kaj melankolie antaŭ sin.)

Mehmed (scivole rigardas tra la truoj en la ladkesteton, kiun li tenas en siaj manoj): Oni devus elŝiri ĝiajn venendentojn.

Jeffa: Estas ankoraŭ tempo.

Mehmed: Ĝi povus ekmordi iun.

Jeffa: Vene... iun...

Mehmed: Rigardu! Ĝiaj okuloj brilas ĝuste kiel la viaj...

Jeffa: Kiel la miaj...

Mehmed: Jen, jen, rigardu, tiel gracie ĝi klinas sin tien kaj reen, kiel vi dum la dancado.

Jeffa: Kiel mi dum la dancado... (subite) Mehmed! Lasu ĝiajn venendentojn.

Mehmed: Ĉu vere vi deziras? Ĝi povos ekmordi iun.

Jeffa: Jes! (emfaze) Ĝi ekmordos iun. (Ŝi rigardas tra la truo.)

Abu: Pardonu min, sinjoro! Mi ne volis ofendi vin per mia instruo kaj eĉ unu vorton mi ne estus dirinta, se mi ne konus vin. Via animo estas pli blanka ol la ebura korpo de tiu virino kaj tamen, estas ja skribite, ke malforte kontraŭstaras tiu, kiu mem deziras la pekon.

Robby: Ĉu vi konas min?

Abu: Mi konas vin kaj ankaŭ mian rason.

Robby: Mi ne komprenas vin.

Abu: Se en la dezerto kreskis ruĝa flora, tiun elŝiri povas nur la samumo.

Robby: Pri kiu vi parolas?

Abu: Pri Jeffa.

Robby: Ĉu ŝi diris ion al vi?

Abu: Kiu amas, tiu silentas kaj ŝi amas vin, ĉar vi estas la unua viro, kiu ekvidis la homon en ŝi. Ĉu vi scias kion signifas ĉe ni ,,homo"? Homon vidi en ni kaj ne la ŝarĝbestojn de la dezerto kaj ekzotikajn ĉifonojn. Ne, tion vi ne povus kompreni, kiel ajn mi klarigus al vi, ĉar vi ĉiuj estas ,,homoj", almenaŭ vi nomas vin tiel kaj tamen vi estas la unua, kiu ne pro kompato akceptis nin egalaj al vi. Ne monon, sed vian koron vi etendis al ni kaj tial ni amas vin kaj tial amas vin ankaŭ Jeffa.

Robby: Kaj tamen...

Abu: Kaj tamen vi iras preter la diamanto, kuŝanta antaŭ vi sur la vojo. Mi scias, ke estas proksime la tempo, kiam la ekdeziro kaptos vin.

Robby: Ĉu gardi aŭ tenti vi volas min?

Abu: Nur averti, ĉar la tento mem alvenos baldaŭ...

(Ekstere eksonas longa arĝenta ridado de Mary Hawkins: ,,Robby! Robby!)

Abu: Ĝi jam etendas siajn flugilojn. Estu singarda! Tiu ĉi virino ne havas larmojn kaj ŝiaj okuloj similas al tiuj de Moabia.

(Ekstere ĉiam plifortiĝas la voĉo de Mary: ,,Neniam similan! Neniam! Robby!")

Robby: Ĉu vi aŭdas tiun ĉi sonoran ridadon? Kiu tiel kore povas ridi, tiu ne povas esti malbona.

Abu: La virĉevalo de la sultano havas arĝentan sonorilon, sed la kupra sonorilo de la bredĉevalino supersonas ĝin.

Mary (venas rapide el la maldekstra flanko): Robby! Ĉi tion mi nepre devas rakonti al vi. Vere ridige... Vi povas bedaŭri, ke vi ne vidis.

Robby: Kio okazis?

Mary: Novaj vojaĝantoj alvenis: viro kaj virino. Migrantaj komediantoj sur kamelo. La virino facile saltis de ĝia dorso, sed la viro... (ridante) se vi estus vidinta. Robby! Li mallerte saltis kaj sterniĝis sur la tero kiel rano kaj kvakis, kvakaĉis. Hahaha! Kun tiel komikaj gestoj li palpadis sian sangantan piedon kaj tiel beste kvakadis, ke mi ne povis reteni mian ridon kaj mi ridis kaj ridis kaj...

Robby: (kun muta trompiĝo rigardas al Abu.)

Abu (post momenta paŭzo): Kiu falas de revalo, tiu bezonas flegadon, sed tiu, kiun la kamelo ĵetis de sia dorso, bezonas tombon.

Mary: Preskaŭ trafe!

Abu: La proverboj de arabo ne tion koncernas, kion li vidas, sed tion, kion li pensas.

Mary: Mi ne komprenas vin.

Abu: La sinjoro komprenis min. (Li iras al la fajro, kie Jeffa kaj Mehmed kaŭras.)
(Paŭzo, dum kiu Abu rakontas la okazintaĵon per mallaŭta voĉo. Jeffa tuj leviĝas kaj tiras post si Mehmedon. Ili ambaŭ foriras al tiu direkto, de kie venis antaŭe Mary. Robby meditante rigardas antaŭ sin kaj Mary, kiun incitas lia silento, nerve ekridetas.)

Mary: Vere estis komike... tre komike... kaj li tiel kvakaĉis... mi devis rideti!... kaj... Se vi estus vidinta tion... se vi...

Robby: (ekscitite rigardas ŝin, sed ne respondas.)

Mary (embarasite): Sed estis vere komike, kiam li kiel la rano... (Subite ŝi ŝanĝas la tonon.) Kial vi rigardas min kun tia stranga mieno?

Robby: (ne respondas.)

Mary: Vi estas prava. La tuta afero ne estas tiel komika... kontraŭe. Ĝi estas iom malgaja... Kial vi rigardas min tiel penetre?

Robby: Mi rigardas ne vin, sed vian animon.

Mary: Kaj vi trovas ĝin malbela. Vi juĝas min senkora, kruela...

Robby: Ne! Vi havas koron, sed vi portas ĝin ne en la brusto, sed sur viaj lipoj, en viaj okuloj. Ĝi vibras tie, sur via ebura korpo kaj fariĝas avida sopiro, ekdeziro.

Mary (konsternite): Robby, vi estas tre stranga hodiaŭ.

Robby (ekscitite): Kial vi mensogis?

Mary: Mi?

Robby: Kial vi mensogis?

Mary: Ĉu mi mensogis? (Ekridante.) Kio estas al vi?

Robby: Jes! Vi mensogis. Mi sentas, eĉ mi scias, ke vi venis ne por rakonti ian absurdaĵon, sed...

Mary (kun aŭdaca koketeco rigardas al la okuloj de Robby): Sed?

Robby: Sed vi volas daŭrigi la komencitan ludon. Kion vi deziras de mi? Enuo vin kaptis kaj vi serĉas ludilon.

Mary (prenas liajn manojn kaj kun pasia flustro): Kaj se ne tiel estas, se mi serĉas ne sole ludilon, sed...

Robby: Sed?

Mary (ekridas): Kiel komike vi povas demandi?

Robby (ofendite turnas sin al la fajro kaj faras kelkajn paŝojn al Abu).

Mehmed (venas de maldekstre): Abu! La sorĉo kaptis la ŝarĝbestojn. Ili estas maltrankvilaj, furioze hufofrapadas la sablon.

Abu: Ĉu ankaŭ la niaj?

Mehmed: Jes!

Abu: Tuj mi rigardos. (Li foriras kun Mehmed.)

Robby (iras al la fajro kaj metas sur ĝin kelkajn branĉetojn).

Mary (serioze): Robby!... Robby! Robby (turnas sin al ŝi): Sinjorino!

Mary: Ĉu vi koleras min? Mi promesas pliboniĝon. Jes! Vere! Robby, kara Robby! (Por peto ŝi kunmetas la manojn.) Ne koleru! Mi pliboniĝos.

Robby: Vi estas tre infana, sinjorino.

Mary (kuras al li kaj flate premas sin al li): Robby, mi konfesas, ke mi mensogis. Mi konfesas, ke mi venis nur por vidi vin kaj esti ĉe vi. Ĉu tio ne sufiĉas al vi... Ĉu tio ne sufiĉas al... ci?...

Robby (kvazaŭ tremante pro ekscito): Mary! Ne, ne, ne... tio ne estas permesata... ne decas... Pripensu, Mary, mi ne volas, ke mi... ke vi vian edzon...

Mary (sian vizaĝon alproksimigas al la lia): Vian buŝon... vian varman buŝon... nur unufoje...

Robby: Mary! (Li turnas sin for de ŝi.)

Mary (ekridas): Hahaha! Kaj vi serioze kredis min? Hahaĥa!

Robby (krude ekkaptas ŝian manon kaj forte ekpremas ĝin.)

Mary (ekkrietas pro la doloro, sed post momento ŝi provoke rigardas lin): Nu?... Kial vi ne batas min? Mi atendas ja tion. Kial vi ne batas min?

Robby (rekonsciiĝante lasas forgliti ŝian manon el la sia): Frenezaĵo! Pardonu min, sinjorino. Mi estis tre vulgara. (Li iras antaŭen, sed post momento li denove turnas sin al ŝi kaj en lia voĉo kvazaŭ vibras la malespero.) Ne! Tion mi ne povas toleri plu! Depost longaj semajnoj vi faras kun mi tiun kruelan ludon. Ĉu vi volas min turmenti kaj detrui ĉion belan, kiu restis en mia animo kaj poste ridi, ridegi senkore kaj piedpremi min en la koton?

Mary: Ne!

Robby: Ĉu vi vokis mortigi mian kredon kaj forpeli min el la vivo?

Mary: Ne!

Robby: Aŭ vi volas pereigi vin mem?

Mary: Jes!

Robby: Freneze, tute freneze! Per unu salto fali ĝis la nivelo de prahomo...

Mary: Sed vivi, Robby, vivi!

Robby: Mary, vi eraras. Tio ĉi estas la morto mem.

Mary: Sed tiu ĉi morto naskas novan vivon. Ĉesigi ĉiun rilaton kun la pasinto, ĝui la vivon kaj akcepti ĉion, kion ĝi proponas. Virino mi volas esti kaj sole virino, kaj forskui de mi la ĉifonojn, kiujn la socio metis sur min kaj sinforgese alpremi min al la viro, kiel la ino de la dezerto al la sia. Vivi mi volas por la vivo, por la nuda realeco, por la amo kaj sole por tio!

Robby: Mary, vi ne konscias pri via parolo Vi estas sklavo de memfaritaj impresoj. Ĉion ĉi diri kaj pensi igas vin la enuo, la manko de tiu medio, kiu nun estas malproksime post vi en la forlasita kulturmondo. La observado de tiuj ĉi duonsovaĝaj homoj, la tro libera vivmaniero de la sudo tuŝis venene vian animon.

Mary: Ne, Robby! Ne! Tio ĉi estas veo de mia animo, ĉenskuado de mia vendita korpo kaj helpkrio, helpkrio! Robby, vi povus kompreni min, sed vi ne volas kompreni. Vi amas min... jes, vi amas min...

Robby: (sidiĝas sur ŝtono antaŭ sia tendo. Post iom da medito): Ne, sinjorino! Kion mi sentas kaj kion vi vidas en miaj okuloj, tio estas io alia... tio estas la...

Mary: La sopiro je amo.

Robby: Ne, sed doloro pri la superrego de blindaj pasioj...

Mary: Eh, vi ne havas koron.

Robby: Mi havas, sed, ĝi volas flugi per la flugiloj de l' spirito. Ĝi ne volas esti ligita al la profana realeco de l' karno. Ĝi volas rifuĝi al la ĉasta mondo de la artoj. La vivo estas tiel malpura, ke estas honte oferi al ĝi ankaŭ la koron. Forflugi al la transtera mondo, luligi nin per nekonataj, majeste misteraj sonoj por forgesi pri la tero, al kiu ni estas katenitaj. Jen la potenco de la arto, kaj ĝia beleco!

Mary: Vi ne estas prava, Robby. La arto estas la spegulo de la vivo. La vivo estas la sola belo, el kiu ni povas ĉerpi la belon. La artisto do devas koni la plezurojn de la vivo, se li ne volas fari nur palajn siluetojn. Kaj se la grandaj pasioj estas nekonataj al li, li devas senti almenaŭ la varmon de la amo,

Robby: Jes, sed tiu ĉi amo estu pura kiel la leviĝanta suno, pura, radia kaj sankta.

Mary: Ideala amo? infana revado!... Kaj ĉu vi esperas trovi por vi estaĵon, kiu...

Robby (post momenta paŭzo, kvazaŭ trovinte rimedon por savi sin el la potenco de tiu ĉi virino): Jes! Mi trovis ŝin.

Mary (surprizite rigardas lin. Momenton ŝi ne povas paroli kaj embarasite mordetadas la lipojn, sed poste kun la certeco de l' venkonta koketeco ŝi demandas): Ĉu ŝi estas bela?

Robby: (ne respondas.)

Mary (post momento, pli kuraĝe): Ĉu ŝi estas bela?

Robby: Por mi ŝi estas bela.

Mary (triumfe): Do eĉ bela ŝi ne estas... Ĉu mi konas ŝin?

Robby: Jes!

Mary: El Londono?

Robby: Ne!... Felaho!... Mia modelo...

Mary (kun eksplodanta rido): Jeffa! Jeffa! (Subite serioziĝante.) Robby, vi ŝercas. Vi nun mensogis, iom mensogetis. Vi volis hontigi min. (Imitante lin.) Felaho, mia modelo! (Kun altrudita rido.) La ĉifono de la dezerto kiel amkonkurantino... la senkulte vaganta almozpetanta diino... Hahaha!

Robby: Ĝuste vi nomis ŝin, sinjorino! Almozpetanta diino, sed ŝi estas la mia pure, senmakule...

Mary (kun vekiĝanta ekscitiĝo): Eh! ŝi apertenas al tiu, kiu aĉetas ŝin... (Ŝia rido subite ĉesas kaj kolere ekfulmas ŝiaj okuloj.) Ridinde! Mi malamas ŝin.

Robby: Vi malamas ŝin, ĉar ŝian lulilon oni ne balancis en la medio de la supraj dekmiloj. Mary, vi ne konas la amon. Nur la senbridan pasion vi konas, sed ne la silentan piecon de la sento. Lernu plori, se vi volas ami. Se vi lernas rezigni senplende, vi povos diri, ke vi konas la amon. Nun vi povas nur avide deziri, sed ne ami. Vi ekdeziris min por ludilo, ĉar via kavalira gvardio ne ĉeestas kaj nun vi kredigas tion al vi mem, ke vi amas min. Via ofendita vanteco instigas vin por tiu ĉi danĝera ludo. Post kelkaj tagoj vi malamos ankaŭ min, ĉar mi ne ĵetis min surgenue antaŭ vin je via unua rigardo, je via unua provoka rideto, per kiu vi aĉetis vian edzon, la honestan maljunulon, kiu fariĝis por vi nur teda balasto kaj kiun vi nun malamas. Vi, Mary, imagis min tre facila viro. Mi ne amas vin, mi ne povas ami vin ĉar mi devus poste rifuĝi de mi mem... mi...

Mary (kies mieno dum la parolado de Robby esprimis ĉiam pli da vekiĝanta espero, nun triumfe interrompas liajn vortojn): Robby, vi timas min, vi timas la amon, vi timas ĉion, kio rilatas min. Robby, vi mensogis. Vi ne amas tiun knabinon, ŝi estas kaj servas por vi nur kiel modelo...

Robby: Ne! Ne!

Mary: Robby, ci amas min kaj sole min.

Robby: Ne! Ne! Ne!

Mary: (proksimiĝas al li kaj parolas rapide, flustre. Ŝi portas ĉiujn siajn armilojn en la batalon por gajni ĝin.) Jes! Jes! Jes! Mi sentas tion kaj mi mem volas, ke estu tiel. La interna fajro en mi, per la magneta forto de la vero estas pli forta, ol cia bela kaj falsa filozofio pri la vivo, pri la celoj de l' arto...

Robby (malespere): Silentul

Mary: Ne! Nun vi estas sub mia potenco, mi estas la sola suvereno, kiu diktas pri sorto via kaj la mia, ĉar ĉio, kio estas ĉirkaŭ ni, servas min kiel obeema sklavo. La soifa varmego de la sopirsufokaj noktoj, la senlima dezerto, en kiu vi sentas vian perdiĝon kaj kie la soleco vin premas kiel la teruro de l' morto, la amvoka hurlo de la rabbestoj en la nokto, la tropika frenezo de la boligita cerbo — ĉio ĉi pelas vin inter miajn brakojn, ĉio... ĉio deklaras tiun veron, kiun mi havas en mia sino. For la falsan filozofion! For!

Robby (kun vekiĝanta admiro, sed kun malforta kontraŭstaro en la voĉo): Mary!
(Vesperiĝas.)

Mary (neatentante pri liaj vortoj, daŭrigas): Ami kaj nur ami varmege, arde, sinforgese. Serĉi tiun, kiun ni sopiras kaj trovinte lin alkroĉiĝi kun plena sinforgeso. Robby, ni trovis unu la alian. Vi amas min kun la sama tirana pasio, kun kiu mi amas vin. Sed ankoraŭ ligas vin la sociaj mensogaĵoj, la lunatika vagado de la sonĝhomo. Mi vekos vin el tiu ĉi narkoto. Mi vekos vin per sola kiso de mia soifa buŝo... (Ŝi klinas sin tute proksimen al li.)

Robby (kvazaŭ senkonscie): Mary, mi tre... tre... (Jeffa aperas en la fono kaj kun dolora rezigno rigardas ilin.)

Mary: Ne timu la vorton! Diru, diru do, ke vi amas min!

Robby: (mirigite rigardas ŝin kaj per sia rigardo konfesas ĉion.)

Mary (kun singulta histeria ekkrio, en kiu aklamas la triumfo): Fine... fine... vi... la mia. (Subite ŝi ĵetas sin kun arda ĉirkaŭpreno al lia brusto kaj kun volupta mieno ŝi proponas siajn lipojn je kiso)... nur unu kison... nur unu... kara...

Robby (en tiu ĉi momento rimarkas Jeffa, kiu senmove staras ĉe la estingiĝanta fajro. Li perforte kaj krude liberigas sin el ŝiaj premantaj brakoj kaj kvazaŭ korŝire krias): Jeffa! Jeffa!

Mary: (en la unuaj momentoj ne scias, kio okazis, sed poste, rimarkinte la proksimiĝantan Jeffa, ŝi provoke, batalprete rigardas ŝin.)

Jeffa (antaŭenvenas kaj haltas inter ili): Kio plaĉas al mia sinjoro por ordoni al mi?

Robby (parolas kun febra rapideco, estas evidente, ke li pene serĉas elirvojon el la premanta situacio): Mi ne ordonas al vi, Jeffa! Mi nur petas, petegas. Rigardu min! Mi volas vidi viajn okulojn, profundiĝi en vian animon, mi volas kvietigi per via voĉo la saltantan pulsadon de mia sango. Vian voĉon mi volas aŭdi, Jeffa! Vian voĉon, muzikan ridon...

Mary (longe ekridas, sed ŝiaj okuloj kolere fulmas): Komedianto!

Jeffa (simple, sed kun kora varmo): Mia sinjoro kondutas strange. Iu ofendis lin. Mian sinjoron iu sorĉvenenis per okuloj.

Robby: Parolu, parolu! Vian voĉon mi volas aŭdi, vian voĉon...

Jeffa: Jeffa dancos kaj kantos al sia sinjoro, por ke la sorĉo rompiĝu — kaj rido aperu sur liaj lipoj. Jeffa karese glatigos la frunton de sia sinjoro, por ke la sulkoj de la zorgoj... (Ŝi etendas la manon por kareso al li.)

Mary (en tiu momento, por malhelpi ŝin, subite kaptas ŝian manon): Ne tuŝu lin! Li estas la mia.

Robby (timigite): Mary! Pripensu!

Mary (sovaĝe): Pripensi?! Ne! Ne! Mi nenion volas plu pripensi, mi ne volas toleri plu la katenojn, kiuj sufokas mian vivon. For ilin! For! Kaj for ankaŭ cin, vaganta hundino de la dezerto, cin, avide embuskanta serpento, kiu volas mordi je morto mian koron. Lasu lin kaj iru for! Li estas la mia! (Ŝi flankenpuŝas Jeffa el sia vojo kaj kuras al li. Kun forta ĉirkaŭpreno ŝi premas sin al lia brusto.) Robby, vi estas la mia! Vi diris al mi, ke vi amas min kaj la vorto donas al mi rajton, jes, rajton al vi...

Robby (luktante kun ŝi, volas liberigi sin): Mary, estu prudenta. En ĉiu momento povas alveni via edzo kaj...

Mary: Kial vi ne diras, ke vi ne amas min?

Robby: Mary, je la nomo de Dio mi petas vin, ne faru malprudentaĵon. Vi... vi ne scias...

Mary (flamante): Ĵuru je la tombo de via patrino, ke vi ne amas min!

Robby: Mary! Mi petegas...

Mary: Diru, diru do al tiu ĉi felaha ĉifono, ke vi amas min, ke vi abomenas ŝin, ke mi estas via sola penso, ke mi kaj nur mi...

Robby (maldelikate ŝin forpuŝas de si kaj kuras al Jeffa): Sinjorino, vi estas kruela kaj senkora. (Kun kompato li ĉirkaŭprenas Jeffa.) Ne aŭskultu ŝin, Jeffa! Ne aŭskultu!

Jeffa (kiu dum la tuta sceno kun silenta rezigno staris senmove, nun, kvazaŭ petante defendon premas sin al li): Moabia! Moabia!

Mary (kun larĝe malfermitaj okuloj rigardas ilin.)
(Daŭra silento. La vesperkrepuskon iom post iom superregas la lumo de la leviĝanta luno. Ekstere eksonas la preĝanta ĥoro de mahometanoj: "Il Allah la illa Mohamed rasul Allah". Hawkins aperas kune kun Abu en la fono.)

Mary (mallaŭte kun rezigna tono): Robby, vi hontigis min tiel kruele, kiel oni ankoraŭ ne hontigis amantan virinon.

Robby (pentvoĉe): Mary, vi devigis min esti kruela.

Mary: Robby, vi ĵetis mian koron en la koton.

Robby: Mi ne... mi ne volis...

Mary (tre milde): Robby, vi ploros pri mi.

Robby (kortuŝite): Mary, pardanu min!

Mary (ne respondante klinas sian kapon).
(Abu kaj Hawkins atingas la fajron, kies ardaĵojn jam kovras cindro.)

Abu: La fajro estingiĝas.

Hawkins: Oni devus nutri ĝin.

Robby (proksimiĝas kelkajn paŝojn al Mary): Via edzo revenis.

Jeffa: (sekvas lin).

Abu (krias maldekstren): Mehmed, portu hejtaĵon!

Mary (mallaŭte): Robby, vi estis malkuraĝa konfesi vian amon antaŭ tiu ĉi knabino, kiu estas por vi nenio...

Robby (proteste gestas).

Mary: Ne protestu! Ŝi estas por vi nenio pli ol modelo, kiun la hazardo ĵetis sur vian vojon. Mi pruvos al vi, ke mi estas pli kuraĝa ol vi. Vi hontigis min kaj la ŝuldon nun mi pagos.

Robby: Kion vi volas fari?

Mehmed (venas de la maldekstra flanko kaj portas faskon da branĉoj, kiun li metas apud la fajron).

Abu (prenas kelkajn branĉojn kaj metas ilin sur la ardaĵon).

Mary (provoke): Mi estos pli kuraĝa ol vi. Mi konfesos mian amon al vi en la ĉeesto de mia edzo.

Robby (tre serioze): Mary, tion vi ne faros.

Mary (obstine): Sed jes, mi faros.

Robby (iras tute proksimen al ŝi kaj peto vibras en lia voĉo): Vi multe riskas en tiu ĉi ludo.

Mary (sentante, ke en tiu ĉi situacio nun ŝi fariĝis pli forta ol li, volas eluzi sian avantaĝon): Mi nenion povas riski jam krom mia vivo, kiu valoras nenion sen vi, Robby. Mi ne ludas. Vi estas, kiu ludas komedion, komedion malkuraĝan...
(La branĉoj, metitaj sur la fajron, nun ekflamas.)

Abu: Jen! Jam denove ĝi flamas.

Robby (decide): Faru kion vi volas! Voku vian edzon! Mi respondos, jes, mi respondos. Mi sentime rigardos en la okulojn de tiu honesta maljunulo, kiun vi ne meritas. Jam estas tempo, ke li konu vin tia, kia vi estas! Voku lin! Do voku lin! Ĉu mi? Ĉu mi voku lin?

Mary (provoke): Voku, se vi kuraĝas.

Jeffa (timigite kuras al Abu): Moabia! Moabia!

Robby (kriante): Sinjoro Hawkins! Bonvolu por kelkaj vortoj.

Mary (mirigita de lia kuraĝo): Kaj vere li kuraĝis...

Hawkins (proksimiĝas): Nu, kion vi deziras?

Mary (mallaŭte): Robby, vi denove venkis min.

Hawkins (venas antaŭen): Nu, pri kio temas?
(Mallonga paŭzo. Robby staras kun serioza, mortpala vizaĝo. Mary embarasite ek- kaj ekridas, Jeffa kun streĉita atento rigardas ilin.)

Hawkins (trankvile): Nu?

Robby (malrapide, akcentante ĉiun vorton): Mi havis diskuton kun via estimata edzino. La temo estis la amo.

Hawkins (surprizite): La amo?!

Robby: Jes, la amo... kaj ni... kiel mi diru... jes... ni ne havas la saman opinion.

Hawkins (ridante): Tre kredeble! Mia edzino neniam havas saman opinion ankaŭ kun mi. Ŝi estas pasia diskutanto.
(Mallonga paŭzo.)

Hawkins (iomete malpacience): Sed kiel povas interesi min tiu ĉi afero?

Robby (al Mary): Sinjorino, mi petas vin, parolu! Vi estis tiu, kiu persistis, ke la demandon solvu via edzo mem. Jen! Li estas ĉi tie kaj preta aŭskulti vin. Parolu!

Mary (kuras al sia edzo kaj kun afektita flatemo parolas rapide kaj ridetante): Nu rigardu, Tom, kiel serioza estas lia mieno. Oni ne povas diskuti kun li. Vere estis nenio grava. Ni diskutis kaj... kaj... kompreneble ni ne havis la saman opinion. Jen ĉio.

Hawkins: Mi ne komprenas, pri kio estis la diskuto?

Mary (tre flate): Ne gravas. Kredu min, ke estas infanaĵo. Mi... jes, bone, mi konfesas, ke mi ne estas tute prava kaj... Ĉu vi estas kontenta, Robby?

Robby (ne respondas, sed obstine, kun brakoj kunplektitaj sur la brusto, fikse rigardas ŝian baraktadon).

Hawkins (iom embarasite): Ŝajne li ne estas kontenta kaj mi vidas, ke la afero estas pli grava ol vi volas ŝajnigi ĝin. El via parolo nenion mi povas eĉ konjekti, tial mi petas vin, Robby informu min pli klare pri la afero, ĝi komencas interesi min.

Robby (decide): Kaj ĝi povas interesi vin. Vi estas prava sinjoro Hawkins. El la malklara parolo de via edzino oni nenion povas diveni. Mi estos pli sincera, pli klara kaj mi petas vian justan juĝon.

Mary: (kun kreskanta timo rigardas lin).

Jeffa: (iom post iom venas antaŭen).

Hawkins (tute serioze): Do, ni aŭdu.

Robby: Temis pri junulo, kiu amis virinon. Sed la virino ne estas libera. La sorto ligis ŝin al alia viro. La junulo rezignis subpremante sian kulpan senton kaj silentis. Sed venis la tento, ĉar ankaŭ en la koro de la virino ekflamis la sama sento. Ŝi estis pli malforta ol li kaj per sia senbrida konduto delogis la junulon je konfeso.

Hawkins (kvazaŭ li suspektus ion, iom ekscitite): Kaj ili trompis la neniom konjektantan edzon.

Robby (daŭrigante): Ne.

Hawkins (senpacience): Ili grandanime rezignis, kiel en la romanoj.

Mary (subite): Jes!

Robby (trankvile): Ne!

Hawkins: Jes kaj ne! Mi ne komprenas aŭ mi tre bone komprenas. (preskaŭ tremante pro ekscitiĝo) Kaj kiu estas la virino? Kiu estas tiu virino? Ĉar la junulo estas vi, Robby Holmes. Tion mi divenas el via mieno. La virino estas sekve vi... vi...

Mary: (starante inter la du viroj restas muta).

Jeffa (kun firma kaj trakvila sinteno): La virino estas nur Jeffa. Jeffa, la felaha ĉifono
(Ĉiuj tri surprizite rigardas ŝin. La protesto jam estas sur la lipoj de Robby, sed Jeffa, por silentigi lin, milde, delikate metas sian manon sur ilin. Mary mirante turnas sin al ŝi kaj videble kortuŝiĝas. Hawkins suspekte observas jen ŝin, jen sian edzinon.)

Jeffa (simple, sinofere): Jeffa, la simpla modelo, kuraĝis levi la okulojn al sia sinjoro, kiu indulge kaj favore akceptis la amdonacon de sia sklavino. Ĉu ne, mia sinjoro?

Robby (kortuŝite): Jeffa.

Hawkins (liberiĝante de la premegaj sentoj): Iom strange sed... (lin denove kaptas suspekto)... sed vi Jeffa, vi estas knabino tute libera kaj tiu virino, pri kiu estis la parolo, estas edziniĝinta... ŝi estas ligita al alia viro. Vi estas libera...

Jeffa: Jeffa ne estas libera. Jeffa estas ligita al la dezerto, kie ŝi naskiĝis. La dezerto estas, kiu tenas ŝin kiel edzo la edzinon. Jeffa ne povas forlasi sian tiranon.

Robby (milde ĉirkaŭprenas ŝin): Sed jes!

Jeffa (delikate malhelpas la karesadon): Jeffa ne forlasos sian tiranon por sekvi la alian, ĉar tie, en la malproksima lando, tro frue mortigus ŝin la fremdaj vizaĝoj. Jeffa ne konas la vortojn de tiuj homoj, kiuj nur priridus ŝin.

Robby (protestante): Sed mi estos apud vi.

Jeffa (dolore ridetas): Ĝis kiam? Jeffa devas rezigni pri sia sinjoro kaj vivi por la rememoroj.

Hawkins (mallaŭte al Mary): Ŝia amo estas vere kortuŝa.

Mary: (obstine silentas kaj kun videbla maltrankvilo rimarkas la vekiĝon de amo en la koro de Robby.)

Robby (kortuŝite): Jeffa, mi konfesas ke...

Jeffa (milde): Mia sinjoro silentos. Mia sinjoro eĉ unu vorton ne diros por malkovri tion, kion nun kaŝas lia koro. Mia sinjoro nun, la unuan kaj eble la lastan fojon, plenumos la humilan peton de la felaha Jeffa kaj silentos... Ĉu ne?

Hawkins (mallaŭte al Mary): Egipta princino en la ĉifonoĵ de almozulino.

Mary (ekscitite inter la dentoj): Komediantoj.

Hawkins (surprizite): Kio estas al vi?

Mary: Nenio. Mi havas kapdoloron. Ni iru por ripozi...

Hawkins (ĝentile): Vi estas prava. Jam estas malfrue kaj ankaŭ mi tre laciĝis. La ĉasistoj tro rapide rajdis kaj vole nevole mi devis sekvi ilin por ne perdi la ĝustan vojon. (Iom ridetante). Ni lasu la geamantojn solaj.

Mary (dolore): Jes. Ni lasu ilin solaj.

Hawkins (al Robby kiu kvazaŭ dronis en ama rigardo al Jeffa): Nu Robby, pardonu nin, sed mia edzino volas ripozi. Mi devas sekvi ŝin. Hja! Mi estas obeema edzo, kiu volonte plenumas la justajn kapricojn de sia edzino. Bonan nokton! Belajn sonĝojn kaj (al Jeffa) neniam rezigni pri tiu, kiun ni amas kaj kiu amas nin. Neniam! Jen la ŝlosilo de la feliĉo. (Li iras al la tendo, staranta en la dekstra fono.)

Mary (kvazaŭ al si mem): Neniam rezigni pri tiu, kiun ni amas kaj kiu amas nin. Jen la ŝlosilo de la feliĉo.

Hawkins (al Mary): Nu, mia kara, se vi volas...

Mary: Tuj!

Hawkins: (iras en la tendon kaj post momentoj li pretigas la lampon kies lumo akre desegnas lian silueton sur la tolon de la tendo).

Mary (ŝovas sin inter Jeffa kaj Robby. Sia voĉo estas flustra, sed pasia): Robby, mi estis malkuraĝa. Pro mia momenta hezito mi preskaŭ perdis vin, vian koron, kiu — laŭ viaj vortoj — amas min.

Robby (kun malvarma ĝentileco): Bonan nokton, sinjorino! Belajn sonĝojn!

Mary (ekflamante): Mi ne povas rezigni, mi ne povas...

Hawkins (en la tendo): Mary!

Mary: Neniam rezigni pri tiu, kiun ni amas kaj kiu amas nin. Li diris. Li mem. Li mem donis min al vi.

Robby (ĝentile): Sinjorina Moŝto, via edzo atendas vin.

Mary (ofendite, kun minaca okulbrilo rigardas al ambaŭ kaj senvorte rapidas en la tendon.)

Jeffa (timigite rigardas post ŝi): Ĉu vi vidis ŝiajn okulojn? Moabia! Moabia renaskiĝis.

Robby (ĉirkaŭprenante ŝin): Ne timu ŝin! Ŝi estas senpotenca.

Jeffa: Ŝi estas pli potenca ol ni ambaŭ, ĉar ŝi estas bela kaj ŝtelis sin neforpelebla en la koron de mia sinjoro. Mi estas malforta kontraŭ ŝi, miaj armiloj estas senpovaj kontraŭ la ŝiaj.

Robby (ridetante, sed ne sincere): Vi troigas ŝian potencon.

Jeffa (konvinke): Kion Moabia volis, tion Moabia povis.
(Robby ne respondas. Iom distrite li iras al sia tendo kaj sidiĝas sur tiun ŝtonon, sur kiu sidis Abu en la komenco, Jeffa restas senmova sur la sama loko, kie ŝi staras. En la tendo de la geedzoj la lumo de la lampo perfidas dum la sekvantaj paroloj per siluetludo sur la tolo la jenon: Hawkins sidas ĉe tenda lito kaj foliumas grandan libron, en kiu kelkfoje li faras notojn per krajono. Li ŝajnas enprofundiĝinta. Mary staras antaŭ li kaj ŝia profilo akre desegniĝas sur la tolo. Ŝi alparolas Hawkins, kiu respondadas distrite, por momento levante la kapon.)

Mehmed (ĉe la fajro): La kameloj kaj ĉevaloj ne sen kaŭzo maltrankviliĝas. La aero estas sufoke varma... Nekutime varma...

Abu (ĉe la fajro): Samumo leviĝas en la koro de la dezerto.

Mehmed (per blovo vigligante la fajron): La ĉasistoj rakontis, ke ili vidis proksime leonojn, kiuj verŝajne ekflaris la homan odoron...

Abu: Aŭ la antaŭsento pelas ilin...

Mehmed: La ĉielo estas sennuba.

Abu: La samumo estas neatendita gasto.

Jeffa (piedpinte proksimiĝas al Robby kaj haltas post lia dorso).

Mary (en la tendo subite komencas senvestigi sin).

Mehmed: Jeffa estas enamiĝinta.

Abu: Jeffa suferas.

Mehmed: La sinjoro amas ŝin.

Abu: La sinjoro kompatas ŝin.

Jeffa (subite ekkaŭras al la piedoj de Robby): Pri kio pensas mia sinjoro? Ĉu la koro de mia sinjoro havas ĉagrenon?

Robby (mallaŭte): Ne.

Mary (jam estas en negliĝo).

Hawkins (suprenrigardas al ŝi kaj konsternite ŝajnas klarigi, ke la silueto sur la tolo perfidas ŝin).

Mary (ekridas laŭte kaj longe, poste subite ŝi estingas la lampon. La tendo fariĝas malluma.)

Jeffa: Por forpeli la noktajn fantomojn Jeffa dancos kaj kantos al sia sinjoro. (Kriante al Mehmed.) He! Mehmed! Agordu vian instrumenton! Portu al mi la serpentojn!

Robby (eĉ ne atentante ŝian parolon): Kiel arĝente ŝi povas rideti.

Mehmed (alportas la ladan kesteton, en kiu estas la serpentoj kaj transdonas ĝin al Jeffa): Jeffa, atentu! Unu ankoraŭ havas venendentojn. (Li reiras al la fajro kaj Iagordas la instrumenton.)

Jeffa: Ne timu! Mi estos singarda.

Abu (alportas alian kesteton, el kiu li prenas braceletojn, kiujn li metas sur la maleolojn kaj manartikojn de Jeffa): Kiun dancon vi volas?

Jeffa: La dancon de la egipta sklavino, kiu gajnis la plaĉon de la tirano per sia danco. Mi volas gajni la koron de mia amato. (Ŝi ĉiam pli kaj pli vigliĝas, omamante sin per multkoloraj vitraj perloj, silkaj ŝaloj. Dum la preparo ŝi zume kantas la melodion de l' danco.)

Abu (iras al la fajro kaj pretigas sian instrumenton.)

Robby (fikse rigardante antaŭ sin): Neniam rezigni pri tiu, kiu amas nin kaj kiun ni amas... Jen la ŝlosilo de la feliĉo... (Je la muzikaj akordoj li ekatentas.) Kia muziko kaj kial?

Jeffa (kun naiva koketeco kuras al Robby): Jen via sklavino.

Robby (surprizite pro la omamaĵoj kaj frapanta beleco de Jeffa, kiu kvazaŭ tute ŝanĝite, rave staras en la fortaj lunradioj): Jeffa!

Jeffa: Ĉu Jeffa plaĉas al sia sinjoro?

Robby (ravite): Jeffa, vi estas bela, belega... Ne! Ne! Ne moviĝu! Restu tie, kie vi staras. Mi volas rigardi vin.
(Abu kaj Mehmed komencas la muzikon.)

Jeffa (ridetas feliĉe kaj ekstaze): Jam sonas la muziko. Jeffa kantos kaj dancas al sia sinjoro por gajni lian koron.

Robby: Kantu kaj dancu!

Jeffa (prenas el la lada kesteto du serpentojn kaj kuras al la fajro, kies flamoj ĵetas sur ŝin ruĝajn radiojn. Dum la dancado ŝi kantas, tenante la serpentojn alte en siaj manoj);

Flustra flut', lula lud' ĝemas dolĉe, tremas sorĉe tra l' dezerto lunarĝenta por la danco amo-tenta... por la danco amo-tenta... Ruĝpapav', plum' de pav', ĉen' el oro, kron' el floro; min ornamas silkaj ŝaloj, serpentsiblaj silkaj ŝaloj... koron kovras kisvualoj...

(Mary, vestita en blanka nokta kitelo, aperas en la elirejo de la tendo kaj avide rigardas al Robby. Robby ne rimarkas ŝin. Li estas ravita de la danco.)

Jeffa (dancas kaj kantas):

Kuras sango al la vango de la virgulin', flirtas la muslin' kun serpenta klin'... En lunbrilo lula trilo vekas por delir', sekvas min sopir' laŭ balanca ir'.

(Mary ekiras kvazaŭ fantome al Robby)

Jeffa:

Fluu el rigard' fajreranta ard', ekbruligu ĝi flamon de pasi'! Klinu la koro de l' sinjoro sin al la sklavin' ke li amu ŝin... ke li a...

(Si rimarkas Mary-n proksimiĝantan al Robby. Terurite ŝi ekkrias:)
Moabia! Moabia venas!
(Abu kaj Mehmed salte leviĝas.)

Robby (rimarkante ŝin kun admiro): Moabia venas.

Mary (flate kaj flustre): La vivo venas al vi, Robby.

Abu: La ĉion enteriganta samumo.
Mehmed (terurite al Jeffa): Jeffa, la serpento... atentu!... Ĝi mordos...

Jeffa (la serpentojn premas al sia brusto): Moabia venkis la mizeran sklavinon.
(La lunlumo fariĝas ĉiam pli ruĝa.)

Robby: (konsciiĝante) Mary, vi perdis vian prudenton.

Mary (pasie kaj sugestie): Mi ne volas rezigni pri vi... mi ne volas... Mi estis aĉe malkuraĝa, sed nun ne... neniam plu... Robby, amu min!

Robby (petegante, sed lia vaĉo jam estas tiu de venkito): Mary, ne... ne... iru for!

Mehmed (terurite montras al la luno): Rigardu la lunon!

Abu (same): La samumo!

Mary (jam estas tute ĉe Robby kaj nun katosimile ŝovas sin al lia brusto, ĉirkaŭprenas lin): Al neniu mi donas vin... al neniu...

Jeffa (mallaŭte kaj dolore ekkrias, siajn brakojn forte premas al sia brusto, poste subite disetendas ilin. La serpentoj falas sur la teron).
(De malproksime venas la proksimiĝanta bruo de la samumo. La lunon dense kovras polvonubo.)

Hawkins (aperas en la enirejo de la tendo): Mary!

Mary (triumfe kriante): Jen! Venu! Venu kaj mortigu nin, sed mi ne povas rezigni... mi ne volas. Venu kaj mortigu min, se vi volas, sed...

Hawkins (kun senbrida furiozo kuras al ili): Ah, ĉifono... (Li levas por bato la pugnojn.)

Jeffa (mortante baras lian vojon): Ne! Lin ne! Lin ne!
(Ekstere teruritaj voĉoj: La samumo! La samumo!)

Hawkins: (forpuŝas Jeffa kaj krude, sovaĝe ĵetas sin al Robby) Fripono!

Robby (ekŝanceliĝas pro la bato, sed post momento li komencas lukti kun li): Mi ne donas ŝin... Jam mi ne donas ŝin al vi...

Mary (sovaĝe, malame): Sufoku lin, sufoku!
(La bruo de la samumo superas ĉiun alian voĉon. La tendoj falas teren. Mallumo ekkuŝas sur la scenejon kaj oni ne povas vidi la lukton inter la du viroj. Post momentoj la forto de la vento ekflamigas la fajron, disĵetas la fajraĵon, kies lumo restas por momento.)

Mary (histerie, triumfe): Nun vi estas la mia!

Robby (kun terurita mieno staras nun ĉe la senmova korpo de Hawkins, kaj plengorĝe, korŝire, kvazaŭ veante ekkrias): Samumo... samumo!!
(Ree velas la nigra nokto kaj la kurteno falas.)