Dediĉo

Sur rustaj kordoj de l' rompita liro
serĉante sonojn — novaj kantoj vibris,
sed al celhavaj revoj de l' sopiro
la prujnospira vivo morton kribris...
Nun ĉio sonperdinte ŝajnas morti:
post altenflug' la kantoj teren falas,
la sentoj nepovante vivon porti,
jen, en poeta brust', sensange palas.

Falintaj kantoj, sentkadavroj baras
la revteksitan vojon de l' poeto.
Kun ridrikano li larmante staras
ĉe l' propra tomb': ĉe prujnkovrita bedo...
Bukedon senkolonan plektas... plektas,
simile al la laca ĝardenisto,
La florojn — palajn kantojn — li kolektas
nur pro kutimo — ne pro celpersisto.

Dum li vojperdas sur la sonĝokampo,
jam senigita de l' fekunda humo,
la nokto venas kun ŝtelira rampo
kaj li murmuras en la kormallumo:
Ho rustaj kordoj, min vi enterigus!
La kanto sitas nur tombŝtona moto.
La tempo eĉ vin kiel min polvigas
kaj larmo surfalinta iĝos — koto.