|
Liberiĝintaj spiritoj: |
|
Flugi en spaco, flirti sen laco en la Etero for de la Tero: jen nia voj'.
Tera geheno, karnokateno nin plu ne tenas, sklave ne ĉenas: jen nia ĝoj'.
Flugu do, frato! Manoj de l' Fato lacis jam ŝpini, sorton desitini por ni sur Ter'.
Eĥu la kanto! Vano de l' vanto vojon ne rompos, ĝojon ne trompos en la Eter'.
|
|
Unua ĉasta spirito:
De kie, fratoj!Spiritoj:
For de l' vanta Tero.
Dua ĉasta spirito:
Kaj tie!Spiritoj:
Nur barakto sen libero.
Unua:
Jen novaj vortoj: vanto kaj barakto.Signifo? Spiritoj:
Fort' sufoka de l' abstrakto.
Dua:
Difino stranga kun esenco vasta.Unua:
Mi ne komprenas.Spiritoj:
Ah, spirito ĉasta,
ekkoni ĝin neniam vi deziru!El fort' magneta de la Ter' foriru! Unua:
Ĉu tiu ruĝa glob' poteneon havas?Spiritoj:
Potencon grandan. Vin nenio savas,se ĝia fort' magneta vin ekkaptis, se ĝi por siaj celoj vin adaptis, Dua:
Kaj la magneta forto kio estas!Spiritoj:
Esenc' de l' materio, kiu nestasen mez' de ĉio kiel kern' en pulpo. La fort' magneta estas mem la — kulpo. Unua:
Jen novaj vortoj sen komprena klaro.Dua:
Sopiron velkas nubo de l' deklaro.Spiritoj:
For! For! For de l' Ter'! Fuĝe flugu en liber'! Fluu fluu plu kun spirita flu'! (La Spiritoj forpasas.) |
|
Unua:
Magneta forto de la Ter' min tiraskaj fugi kun vi jam mi ne deziras. Do flugu, fratoj! Vanas malaprobo. La senc' de l' vortoj kiaj esenc' de l' globo incitas min pli ol la flug' en spaco. Allogas min la ruĝe brila faco, la astro, pli potenca ol spirito, havanta kvankam ĉenon de l' orbito, sur kiu ĝi eterne fugas rondon. Sopiras mi kun timo tiun mondon. Dua:
Jen, ankaŭ min la brila astro logas,per fort' potenca al si min arogas Returni min ne havas mi plu povon kaj sekvas mi senvole ĝian movon. Unua kaj Dua:
Rifuĝu ni!La Tria:
Jam vanas la rifuĝo,
ĉar spir' de Baal, la psalmohurla muĝo,la moskodora templa fum' incensa narkotis, kaptis vin per reto densa. Unua:
Ĉu kaptis nin?Dua:
Eĉ malgraŭ nia volo?
La Tria:
Baraktas ĝi en reto de l' scivolo.Scivolo estas nom' de tiu forto, per kiu la spirit' en homa sorto liberon perdas por fariĝi pupo. Unua:
Kaj nia povo?La Tria:
Iĝos aĉa stupo,
la homon ŝajniganta "plenpotenco"sed vere nur — senpova "farintenco" Dua:
Vi diris "Baal". Ĝi estas astra nomo?La Tria:
Ĝi estas di', kreita de la homo.Ĝi nutras sin per homaj sang' kaj ŝvito. Unua:
Kaj hom'?La Tria:
Karnhava ombro de l' spirito,
Unua:
La astro?La Tria:
Templo de la monstra dio,
Dua:
La vivo?La Tria:
Sonĝ' inkuba pri l' envio.
Unua:
Profunde nuba estas la koncizo.Dua:
Pli klara hela estu via skizo.La Tria:
Nur sonĝo longminuta vin atendos,pri kies sekundetoj Temp' agendos. Komenc' naskiĝo estos, fin' — la morto. En tiuj limoj fluos homa sorto. La viv' konsistos el ĥaos' de l' agoj. El konsekvencoj sorton ŝpinos tagoj, ĝis fine Fato la fadenon tondos kaj vi libere ree vagabondos. La sonĝon longminutan sur la Tero pasigos vi en teda mallibero, ĉar drak' de l' ŝtoniĝinta tradicio ĵaluze gardas templon de l' socio kaj en la templo Baal, la reĝ' de reĝoj, despote regas per drakonaj leĝoj. Komuna sort' de l' homo kaj homaro: pilgrimi de altaro al altaro. Sed vanas la klarigo. Ĝin kompreni necese estas al la Ter' alveni kaj esti katenita per korpŝelo, pasigi la ekziston en sinpelo. Mi akompanos vin, ĉar ĝin mi celas. Unua:
Jen, ankaŭ vin scivolo tien pelas.La Tria:
Min ne scivolo — sed la vol' instigas.Al Tero min malnovaj pekoj ligas. Centfoje sonĝis mi sur tiu astro, regata nun de Baal, la sola mastro, kaj eble per la nova enkarniĝo denove brilos sen makul' prestiĝo de mia mem' spirita kaj libera, Dua:
Klarigu sencon de la dio tera!La Tria:
Lin la envi' de l' materio naskiskaj poste lin sur dia trono maskis per homaj ecoj — timo de l' gepatroj por uzi lin en lud' de l' vivteatroj. Komence havis li videblan formon, en la interno arde fajran fornon; nun nevideble en ĉiel' li tronas, la homo lin konjektas, sed ne konas. Kun korpo aŭ sen korpo ĉi idolo nur timigilo estas por popolo, ĉar hom' forgesis, ke esenc' de l' Dio: la ĉioegaliga harmonio. Unua:
Ĉu sur la Ter' ne estas harmonio!La Tria:
Ne! Karno vivas per disharmonio,la vivo por spirit' — la harmonio. Batalon serĉas ĉiam la unua, eternan pacon celas nur la dua. El ĉi kontrastoj venas stranga malo: batal' senĉesa kontraŭ la batalo. Dua:
Kaj se spirito fine venkos korpon?La Tria:
Signifus ĝi por nuna Tero morton.Unua:
Se vanas ĉio: paco kaj batalo,por kio vivi? La Tria:
Por la idealo,
portanta novan freŝan atmosferon,formanta nove la putrantan Teron, ĉar mort' nur ŝajnas esti fin' de l' fino: eternaj estas vivo kaj destino. |
|
Rigardu! Buŝ' de Baal jam sin malfermis. Scivolo via, mia vol' ekĝermis kaj ĉe la sojlo de l' pordeg' ni staras, al templo vojon jam nenio baras. Unua:
Tre stranga aperaĵo.Dua:
Jen mikroboj.
La Tria:
Spiritoj kiel ni en teiraj roboj.Unua:
Spiritoj estus ĉi rampantaj komoj?Dua:
Ĉi nanaj punktoj?La Tria:
Jes, en form' de l' homoj.
Unua kaj Dua:
Neeble!La Tria:
Sed jes! Ili homoj estas
kaj nia tera viv' en ili nestasVoĉo de la Tero:
Gento, vi spita,
moke incita, estu pelita al mia sin'! Veku atenton, voku la tenton venki ĉi genton, frat': la destin' Baal jam atendas, nutron pretendas, buŝon etendas por da regal'. Havi ineriton venku la spiton, puŝu spiriton al dio Baal! La Tria:
La voĉ' de l' Tero.Unua:
Fugu mi!
La Tria:
Malfrue!
Mistera fort' narkotas nin influe.Voĉo de la Destino:
Pri tenta pent'
kaj trena pen' kun kant' de l' vant' vi ridos. Rifuz' kaj ruz', sen tim' pri krim' en ĝoj' sur voj' vin gvidos. Unua:
Ĉu aŭdas vi, la Tero min jam logas?La Tria:
Ne Tero, sed Destino vin arogas.Voĉo de la Destino:
La ĉena ten'
pro sklava prav' sub nub' de l' dub' vin tordos. Sed milda ŝild' de l' ama flam' en sol' konsolon portos. Dua:
La voc' mistera ŝajnas min altiri.La Tria:
Ne vocx', sed ĝia fort' vin igas iri.Voĉo de la Destino:
Amara klar'
de l' vunda fund'pri ver' de l' Ter' vin premos. Por frukt' de l' lukt' al bela cel' per man' en van' vi remos. La Tria:
La sort' pikpelos min per pelpikilo,sed iras mi kun spito sen humilo, eĉ luktos kontraŭ via vol', Destino, per sankta flam' libera de la sino, La korpo min ne faros blinda sklavo, mi estos plena de komprena pravo, eĉ se mizer', martira mort' min trafos lumsagojn al la kor' de Baal mi pafos. |
|
Unua:
La bildoj sin ekmovas. Tre ridinde!Per korpotega klin' sin kovras vin de. Dua:
Ĉu estas vok' la tuŝo reciproka,ĉar ŝajnas esti tio min provoka?! La Tria:
Ĝi estas kiso.Dua:
Kion ĝi signifas?
La Tria:
Ke novan vivon tera viv' soifas.La kiso estas voka vort' de l' karno, fokuso fajra de l' viviga varmo. Ĝi, kiel vivperanto de l' Desitino, nin metas sub la sinon de l' virino. Ĝi estas tuŝ', post kiu la konscio perdinte lumon iĝos nur pasio kaj nin, spiritojn, en la karn' de l' homoj, devigas esti — materiatomoj. La lum' de l' spaco: la spirita memo fariĝos vibro kiaj ŝancela tremo al Belo, Bono, Vero aspiranta, sed... nur laŭ cedo de la karno vanta. Ni vojserĉante ĉiam vojon perdos kiaj vana trema vibro nin avertos, ne trovos mi por ago justan solvon, ĉar ag' de polva hom' refalas polvon. La karn' eraros, sed spirit' neniam. Turmentojn pro erar' vi havos ĉiam, sed vane skurĝi karnon sen potenco: ni estos nur la "voĉ' de l' konscienco". Kialon serĉos vi pri vi, pri Tero, sed la "kialo" restos en ĉi sfero, de kie rememoron pri "kialo" ne povas porti ni al tiu valo. Se tera kiso nin je viv' karesis, pri temp' pasinta ĉion ni forgresis. Unua:
Min glutas jam abismo de l' vivmaro.Voĉo de la Destino:
Vi estos sola fil' de grafa paro.Dua:
La forto al mi vivon nun sugestas.Voĉo de la Destino:
Filin' de sklavo nur sklavino restas.La Tria:
Kaj mi? En mi jam flagras vivoardo.Voĉo de la Destino:
Vi estos hontofrukto: ilia bastardo.La Tria:
Sed el la spito de l' spirit' liberami portos iom al la sonĝo tera por min purigi de malnovaj pekoj, kvitigi ŝuldojn per bonfaraj strekoj kaj esti per modela viv' ekzemplo, ke post detru' ĝisfunda de la templo, ke post la mort' de l' homfarita dio alvenos la gracdona harmonio kaj sonĝo de l' spirito en homformo ne estos plu nur ŝlimĵetanta ŝtormo, sed vivo ĉasta kun eterna beno de l' frata am', justeco kaj kompreno. |
|
Unua:
La lumo estingiĝis.Dua:
Eble dormas.
La Tria:
La Ter' el polvo por ni korpojn formaskaj por la vivo estos nia doto jen tiu grizkolora marĉa koto, en kiu ĉiu iluzio dronas, ĉar polvohomon nur — kotlaŭro kronas. |
|
|