1919

Silente neĝas... Post nuba vualo
sin kaŝas la luno pro sangabomen'...
Tra la mortvoka muteco en valo
subite eksonas soldata blasfem'...
La neĝo siblas sub glitveturilo...
Por vivo petegas infana helpkri'...
Apude sidas, en man' kun fosilo,
la patro, sen larmoj pro mortapati'...

Post veturilo: — rajdantaj kozakoj,
pafilojn tenantaj por faro de l' juĝ'.
malsataj korvoj kaj... knaras sur brakoj
la ĉenaj katenoj en la ventomuĝ'...
Nun haltas la veturilo... Silento...
Kelkfoje aŭdiĝas nur flustra ordon'
kaj duonronde la nokta taĉmento
viciĝas por lasta funebra kordon'...

La patro fosas... Apude en sveno
lin spasme, sen ve', ĉirkaŭprenas filet'...
La tombo, propre fosita por sceno
de homtragedio, atendas en pret'.
"Je nom' de l' leĝo!" — soldat' kun aplombo
nun legas pormortan verdikton de l' stab'.
La vir' genuas ĉe rando de l' tombo,
al koro amanta sin premas la knab'...

"Mi devas morti kaj mortos sen timo,
eĉ palo hontiga ne tremas sur vang'.
En lasta horo de mia animo
rezigne, sed firme profetas la lang',
ke mia morto — la sorto montrita
por Vi, ho patrujo kaj tuta mond',
ĉar, kredu, de Vi mem estas fosita
la vin atendanta eterna tomb'!"

Mallonga preĝo... Je kri' de l' komando...
subite ektondras la paf' post moment'...
Du sangaj korpoj enfalas de l' rando
kaj... ĉion surkovras la neĝa silent'...
(Nikolsk-Ussurijsk)