|
La vivo vintris. Dikis neĝtapiŝoj. La frosta ĉiopovo brove murdis, plej sanktajn vortojn preĝmaŝine gurdis adeptoj kaj gazetoj kaj afiŝoj. Paroli oni rajtis nur en kliŝoj. Jam ĉiu homo vostosvinge hundis, la pensoj en rivero alprofundis kaj fuĝis en la ventron de la fiŝoj. Sed falis tiu ĉiopovo vintra, riverglacio estas fendiĝinta, kaj tra la glacibreĉoj en sunbrilo aervezikoj en ŝaŭmanta denso perladas sur la akvo: el ekzilo revenas ĉiu rifuĝinta penso. |