Memorpanoramo

De sur kusen' dormema de l' langvoroj
al vesperiĝ' de l' vivo mi rigardas,
kaj foraj bildoj, buntaj de koloroj,
en la subira suno al mi ardas.

El la paseo eĉ la grizajn tagojn
ia magie stela bril' nun vestas,
kaj ili pompas kiel fe-imagoj,
ridetas, dolĉas, ravas kaj majestas.

Sur flamrubandoj de la sun' subira
feinoj dancas en vualoj bluaj,
kaj flirtas pro l' petola tuŝ' zefira
iliaj oraj haroj ĝisgenuaj.

Sed se la sun' subiros en lontano,
paliĝos ĉio, kaj ĉe l' tagofino
demand' grimacos, strabe de profano:
Ĉu venos nova tag' kaj nova ino?

Ne, ne! Ankoraŭ daŭras dolĉa danco
de falsaj briloj sur vespera nubo,
ankoraŭ daŭras tromp', ke estas ŝanco,
kiel al iam febrosonĝa bubo.

Ankoraŭ banu sunradioj flamaj
revive vibrajn plej trezorajn horojn,
kaj daŭru la mensogo, la iamajn
sopirojn transformanta en memorojn!

Ja post la sunsubiro forsvingiĝos
en la nenion ĉiu rev-anĝelo,
kaj la memoroj falsaj estingiĝos
kiel post lasta flagro la kandelo.