Ondetis grenkampo grandega, mara ĉe rand' arbara,
kaj en la ĉielo de klara puroomaĝis al suno en fru' alaŭda koloraturo.
Nin varme luladis en sia sinola kampa muziko. Ĉu vi memoras, ho amikino?
Inter la parfumo de floroj majaj ni estis gajaj.
Ni kaptis la nunon sen celoj, planoj,karesis nin vaga varmeta venteto per molaj manoj.
Sekretojn fabelis al ni tilioj,ridante ni kuris en ros' arĝenta post papilioj.
Ho Maj'! tiu Majo sunbrila, lasta de ĝojo ĉasta!
La zumoj, parfumoj, majaj kolorojamĝermojn infane naivajn plantis en niaj koroj.
Vespere nin benis edena ĉarmode kiso unua; de fore trilis paŝtista ŝalmo.
Ve, mortis ĉi tempo. Jen ni ĉi tie nun apatie.
Post dekoj da jaroj mi vin revidas,kaj pro sortobatoj sur vangoj viaj la laco sidas.
Malĝojo vualas al vi la vidon,la lukto por vivo sur via buŝo mortigis la ridon.
Rigardu, nun estas denove Majo, sed kun malgajo.
Nin ŝarĝas la vivo, kaj bruas urbo,kaj dronas eĉ niaj memoroj belaj en griza turpo.
Post dekoj da jaroj! Ĉu vi memoras?Ni ludis ja kune… Sed ho… Nu, diru, kial vi ploras? |