Ekfebris pens': la tero tuta pereos per atom-ekstermo! En ĉi pereo absoluta la mondo estos do kaputa kune kun mi, la eta vermo. Mondkataklismo min forviŝos, ne aĉa krev' en orfa solo. Ŝtiparo mia vere riĉos, se la homaro kunbruliĝos. Ĉu estas do pli da konsolo? Konsolo? Ho ne! Fia vanto! Skorio de anim' ribela! Mi diru en ĉi tiu kanto, eble la lasta, de mortanto, ke l' vivo estas tamen bela! Al vi mi diras, hom'! Ne lasu perei la homvivon varman, leviĝu, ĉiuj, kaj amasu, kaj kriu, hurlu kaj frakasu la frenezumon atom-arman! Tial la Hom' do iĝis granda, kapabla eĉ por mondrenverso, ke uze de ĉi pov' giganta li mem elmortu, memmurdanta, por mokrideg' de l' Universo? Ne! Venku la pli homa homo! En tiu sento orakola, ke li sen funga mondfantomo, sen mensa diseriĝ-simptomo plezuros pri la viv-aromo, mi feliĉege mortos sola. |