|
Silentas la vespero, silentas la pejzaĝ', kaj brilas super tero la rida lun-vizaĝ'. La revoj eksuspiras, la kor' ekbatas nun. Tra foraj landoj tiras la zorgojn jam la sun'. Ĉi bild' re- kaj revenas de jaroj mil kaj mil: la homoj ĉiam emas revadi ĉe lunbril'. Revadi pri la bono, futuro kaj feliĉ' plej bone scias homo vivanta en malriĉ'. |