|
Ni vidu, kara, ĉu la rozo, Malferminta post nokt-ripozo La robon al la sunradi', Eĉ nun, vespere, havas brilan Purpuran robon kaj similan Koloron, kian vange vi? Ho ve, amata, ĝi ekpalis. Post temp' mallonga, jen, defalis Belaĵoj ĝiaj al la ter'. Ho ve, Naturo kruelkora! Do ne plu daŭras vivo flora, Ol de mateno ĝis vesper'! Amata, kredu al la saĝo: Dum freŝe floras via aĝo En sia brila, juna nov', Ho, ĝuu ĉiun junan horon: Alspiros vin, kiel ĉi floron, Maljuno, per velkiga blov'. |