Ŝiriĝis vel', rompiĝis la direktil'. Tempesto! Ekveas timo. Ĝemas pumpilo misaŭgura, Ŝiriĝis el la manoj la lasta stumpo ŝnura, Sangruĝa sun' subiras, kun ĝi: espera resto. Venteg' triumfe hurlas, kaj sur la ondo-kresto, Etaĝe leviĝanta el marĥaos' terura, Ekiris al la ŝipo la mort', kiel al mura Ruino la soldato kun sturm-ataka gesto. Jen, iuj svenas, iuj mantorde ĝemas vorton, Aŭ adiaŭbrakume sin tenas mortangore Aŭ preĝas antaŭ morto, por peli for la morton. Flanksidas pasaĝero, kaj pensas li dolore: Feliĉa, kiu preĝas, kaj kiu perdas forton, Kaj kiu havas iun por adiaŭi plore. |