IHa, jen la voĉo de l' amato! De miestu, por via flar' kaj palp', ha, nardo kaj mirho nur, kaj, kiel sub ponardo, senpacienca sopirego ĝemi! La bruston devas mi dumane premi, dolore ĝin ŝveligas etern-ardo. Se Dipatrin' mem al Sankta Bernardo oferis sian lakton, kial ne mi...? Mian ĥitonon malagrafi helpu! En la ĝarden' ŝlosita, fonto pura, put' sigelita vin atendas: ĉerpu! Safire inkrustita korp' ebura, sur mia sino refariĝu beba, ke lulu mi la semon de Bat-Ŝeba! |
IILakte lavitaj du kolomboj, nun dojen mia brust' al viaj suĉoj preta, jen mia cic' al via buŝo streta, jen tuta mi en brula am-inundo! Ho mi mamnutru vin, eĉ dum sekundo, ho eta mia reĝo nazareta! Sed ki' konfuzas min? Rivel' sekreta penetras mian ventron, kvazaŭ vundo... Ekkreskas por mi la mirakla sproso! En dia danc' svingiĝas jam femuroj miaj, la buklojn ŝmiras nokta roso! En la oreloj tondras benmurmuroj, blindigas min purpur' kaj diamanto, de mia mem' eksplodas ĉiuj muroj en la ekstaz'... Ho, mia Di-amanto! |