DemandeNi iras firme kaj stumblas, ni preĝas kaj pekas, niekkuras jubile kaj baraktas en polvo piaj kaj malicaj, heroaj kaj malkuraĝaj: homoj! Kiu atentas en ni pri niaj paŝoj: mistera Okulo? Ĉu vi ne sentis la rigardon eklumi kaj bruligi en via sino rigardon aman kaj pardonan, sed kelkfoje tranĉan, ke vi kaptas vian koron kvazaŭ iu estus traborinta ponardon? Ĉu Tiu estas ni? Nia mizera senhelpa esto gluita al terbuloj? Ĉu ni estus tiu mistera, potenca, majesta Juĝisto antaŭ kiu ni tremas? Ĉu vi ne sentis disiĝi vian memon kaj rigardi vin mem el la alto Kompate kaj ame, aŭ indigne kaj kolere pri viaj agoj propraj? Diru, kion vi opinias: Ĉu vi mem rigardas tiam vin mem, aŭ transtera nekonata kosma Spirito vin tuŝas dum momento: sian filon, sian eron deŝiritan kiu erarvagas en la labirintoj de la Materio, en la surda mallumo de sensoj ĝis li liberiĝos kaj kun Li triumfe unuiĝos?... |