Diboĉe

Hej — farsa ĝojo
      ruĝo gutinta en pecon
            saltigu gapantajn okulojn sur min!
facila ebrieto
pendas el mi
kiel la lango
el buŝo de bubo mokanta
kaj eta stulta kanto
tra l' kapo ŝancelpaŝas
la spronojn kunfrapante
dancpetole —
rifuĝas la nokto
mateno ĝin frapis
pugnalnaze
kaj nun ĝia sango
de nazo
ruĝigas la horizonton
la gaslampofloroj velkas
ekŝprucas la domoj
miksas balaaĵon
de homa tumulto
en la riveron oran
kiun tra l' urbo verŝas
la leviĝanta suno
viroj, virinoj, post ili
litoj ĉifitaj, kvarpiede
venas
sapodoron ŝiradas
grimaca venteto kaj ploron infanan
tondron martelan
rulkurtenan krakon
turmentojn monotonajn
de skribomaŝino kudromaŝino
mejlojn de funebraj inkolinioj —
vangoj de ĉefoj,
grasaj de aŭtoritato
elŝvelas el la asfalto — remetis
la koron en ŝtalŝrankojn
la bankieroj kaj ekdancas
la dancon de Mono
en sorĉfermita rondo —
homoj rapidas
en ĉies nazo: ringo
en ĉiu ringo: fadeno
kaj la fadenojn tiras
Sorto Mono Intereso
por stumbla kuro —
neniu haltas
konscias: kiom da homoj!
egalaj al mi!
ho ni salutu kisu nin
jen brilas la suno
neniu neniu
super zorge butonumitaj vestoj
kaj koroj
glacie rikanas
la stulta Fato de...
                        hej — farsa ĝoj'
                  ruĝo gutinta en peĉon
            nun nun
      ĉar tuj vin forlavas la fluo
saltigu gapantajn okulojn sur min!