DonacoHo kara, mi ne povas al vi doniJuvelon, oron, koron sendoloran. Nun larme vian frunton, la marmoran Per dorna kron' de am' malĝoja kroni. Ho, sciis mi en brila ĝojo droni, La lipoj havis ridon orsonoran, Sed mian ridon: sonorilon oran Forĵetis mi, ĉar ĝin disrompis oni. Ne tuŝu ĝiajn rubojn, ho aminda! Cinika voĉo de l' rompita rido Timigus vin per bruo raŭke tinta, Sed, jen, ĉi perloj, en konstanta sido Sur okulparo mia ĝojo-blinda, La viaj estas. Prenu kun konfido. |