Efemere

I.

Eternon mi balbutas, senlimon, ho Mistero!
Stelnebuloj en mi tordiĝas astroj kuregas atomoj
      en mi dancas
eternan rondodancon de l' gaja materio.
La mondon mi spegulas kun brilo ekstaza
kun scio triumfa la mondon mi spegulas... aŭdu,
      homoj!
Nenio sen mi — miaj okuloj donas koloron al floroj
      formon al kristalo zigzagan teruron al fulmo
miaj oreloj donas trilon al birdoj melodion al
      streĉita kordo tondran muĝon al Niagara
de mia lango ricevas aromon fruktosuko amaron galo
      dolĉon lipoj kisantaj
mi sentas en la mondon parfumon fetoron, pikon de
      dorno, glatan glitan dolĉe incitan veluron de
      haŭto virina:
kvin sensoj kvin buŝoj manĝas por mi la mondon:
      senvivan senestan ĥaoson
por ke mia cerbo transformu ĝin en la brile klaran
      mondon kiun mi vivas per ĉiuj fibroj spegulas per
      ĉiuj vibroj — ĝis la spegulo rompiĝos
post mi nenio antaŭ mi nenio sed en mi mondoj kaj
      mondoj kaj mondoj
la lumradio honte postrestas mian penson
preterkuregantan
ruĝajn violajn oranĝajn sunojn kaj nigrajn glob-
      gigantojn — blindajn vagulojn de l' Spaco...
... ho, mia penso, belege freneza sago kiun mi pafas
en la malhelbluon de l' Nokto, ke ĝi flugu meteore
kaj kun fajre triumfa ekbrilo anoncu ĉe l' sojlo de
      l' Senfino:
Jen mi sendita de homo!

Ho festo majesta mistera volupta: konscii senci la
      mondon
senlimon balbuli eternon; la mondon plezuri dolori
vastiĝi trans limojn de l' korpo, kaj voli sin verŝi tra l'
      Spacoj kaj Tempoj
kaj tiam... ve... tiam
ekscii ekscii subite
kun frosto en spino konscii rekoni
la murdan taĉmenton de l' Tempo la flavajn
      muelajn momentojn
kiuj venas vice seninterrompe nerezisteble ĉiam
kun sia nerimarkeble malrapida certa nepra maĉe
      muelanta detrua potenco.
Ho terura aro mortiga sinmortiga, momentoj ; neeble
      vin kapti vi pasas for glitas for neeble vin fiksi
nereporteble vi pasas kaj ĉeestas pasas kaj ĉeestas
mezuras vin horloĝo, ĝi rustiĝos kaj haltos
mezuras vin pulsbato de homoj, ili mortos kaj mortos
      kaj mortos ankaŭ la lasta homo tera
kaj super la senfina tolo funebra de glacio
kaj super la nudaj rokoj de la skeleto d l'Tero
kaj super la ĥaoso de sunsistemoj karambolintaj
vi pasas kaj pasas kun egala senĉesa senindulga ritmo
ho mizero!
Senlimon mi balbutus eternon eternon
trezoron unikan mi havas, vivon senton konon konscion
      amon
kaj perdiĝas; la trezoro mizere, disfluas forglitas
      malaperas
en via senkompata sinsekvo, malicaj enviaj momentoj
trompaj donacantoj el kiuj unu rabas kiun la alia
      donis
kaj inter kiuj mi vidas image la momenton nigre
      vualitan
kiu la vivon
mian vivon, bole pulsantan sukon
eltordos kaj verŝos en koton.
Kun certeco nepra ĝi venas kun certeco senindulga
ĝi proksimiĝas en la vico kaj ĉiu falanta momento
ĝin tiras post si per salteto neeviteble senĉese senĉese.
Ho! se mi povus kapti iun, tiun ĉi aŭ tiun ĉi...
      neeble!...
ili pasas kaj pasas... jen unu... jen unu... jen
      unu...
kaj kvazaŭ mia sango elgutas laŭ takto ilia
kaj mi senpove atendas la falon de ĝia lasta guteto.

II.

Momento... momento... momento...
sangguto... sangguto... sangguto...
malfeliĉa malŝparulo mi
disipulo sub trudo
ĵetas mi ŝutas mi perdas mi for
mian havon ununuran, dentgrince gardatan trezoron
la Vivon kies oro
ŝanĝiĝas neeviteble
je moneroj senvaloraj: momentoj
forfluantaj el la manoj mizere...
ĉu ne eble helpi do
ĉu ne eble spiti do
kia freneza sopiro
travibras mian spinon, kovras
la frunton per la frosta ŝvit'
de malespera fortostreĉ'
ho
se mi povus ekstari fortike kontraŭ la monotona
      muelrad' de l' Paso
kapti momenton fine firme
trudi ĝin havi ĝin scii ĝin mia
disstreĉi ĝian daŭron je eonoj kaj en beata frenezo
plenŝtopi ĝin per sentoj pli potencaj
ol sunfrakasaj steluraganoj de l' kosmo
ol materidetruaj eksplodoj de atomoj
sentempe sendaŭre senpase
deskuinte
la ĉenojn de l' tirana Temp'
por sola sola eterndaŭra momento
etendi min jubile tra la surdaj universaj senfinoj
bori min ĉiopove en la plej kernan kernon
de la obstine malluma Materio
kaj danci ĉirkaŭ kerno atoma
dolori la sopiron de gravitantaj korpoj
amon malamon de ionoj
vibrigi eteron magnete lume elektre
dormi vivon en semoj
disvolvi en maja verdo konscii en cerboj
planti triumfe de globo al globo
kaj kiel ekstaza harmonio de scioj kaj sentoj kaj voloj
ekŝvebi kiel ciklono de sentoj
ekŝvebi kiel animo konscia spirito plenumiĝinta
senco kompleta
de neesploreblaj leĝoj universaj...
egale se poste
sub pezo kolosa
de neesprimeblaj revelacioj
en tiu ĉi eterna momento sentempa sendaŭra senpasa
tenanta eonojn senfinojn energiuraganojn kaj anim-
      miriadojn
sennomajn senlimojn de spacoj kaj vivoj kaj sentoj
egale se poste
mi falos per fulma frapo
de fortoj tro fortaj por homo
de konoj tro brilaj por homo
mi falos senspire senvive
— — — — — — — — — —
kaj poste do dancu
atomoj stultan dancon de l' stulta Materio — kuregu
vojon sensencan stultaj sunoj blindaj globgigantoj
de l' Nenio tra l' Nenio en la Nenion:
jam spegulo ilia rompiĝis en pecojn fulgajn
jam bildo ilia viŝiĝis por eterne
jam senco ilia mortis fandigis en polvon...