SomeroĜis limoj de vido ondadas tritikoj.Ho, flava marego sub arda sunbrilo! Sub propra la ŝarĝo, jen, antaŭ falĉilo La kapojn jam klinas humile la spikoj. Virino benata, la Tero-Patrino, Alvokas infanojn: Do, venu, ho homoj, Kaj suĉu el sukoj, kaj el la aromoj, Infanoj avidaj! do venu al sino! Kaj ili alvenas kaj venas ne vane Kaj falas la beno abunde, sen fino, Patrino amanta ĝin ŝutas plenmane. Sopir' min ekkaptas: per pia kapklino Adoron ekmontri, kaj fali infane Sur bruston benantan de Tero-Patrino. |