SpiteGigantaj, en minaca monotonagrizo starantaj rokoj... Fieraj. Majestaj. Surdaj al vokoj. Blindaj al koloroj. Mutaj, sensentaj titanoj. Neantoj de l' Tempo. Krutaj avertoj. Al viaj muskaj vertoj verŝas la oron de somero la suno, per vento al vi flustras aŭtuno dolĉe melankolian zumon, vintro vin ornamas katafalke per arĝento funebra, printempo volas veki vin per kiso vibre febra, sed vin impresas nenio... Rigide, fiere, en via interno sen sento, emocio, pasio vi ĉirkaŭfermas vin per frosta Etemo. Kun muta malŝato vi vidas, ke herboj, papilioj, homoj vivi kaj morti rapidas ĉe viaj eternaj piedoj. La rivero blua de l' Tempo vin lavas, sed ŝaŭmo brila kaj ondo brua senŝanĝe preterfluas la fortikaĵojn terurajn de via kruela soleco. Kaj la malhelkonturajn pintojn kun ŝtoniĝinta nostalgio vi streĉas en la nokto serena al la firmamento steloplena: en vi la nuda, terura, senvive eternviva Tero-kerno rigardas la stelojn, parencojn siajn en sensento, fiero, majesto, soleco, eterno. Inertaj titanoj! Kion vi havas el via kalva, glacia majesto! Via eterno kruda estas blinda kaj surdmuta neesto, mensogas via rigido frosta, fiero obtuza, majesto sovaĝa, amaso malsaĝa vi estas! Sensenton, fieron, majeston, solecon, eternon mi konscias pri vi anstataŭ vi, mian internon ili tuŝas per sentoj, impresoj. Vi timige fieras, ĝis volas mi, sed vi ŝaŭme malaperas, se mi forturnas mian rigardon... Jes, mi atomo pasema kaj efemera kaj bagatela: homo, ne pli daŭra ol la trema rosguto sur via musko... Ho, kun febra saluto mi laŭdu mian vivon momentan! Rokoj! Aŭdu! Kontraŭ via glacie eterna kuŝo mi jetas el krianta buŝo la pravon de mia ekzisto. Mi falis sur la Teron, rosguto, kaj la momento posta jam portos mian malaperon. Sed dum kelkaj momentoj mi brilis, mi brilis! de milo da sentoj mi plenis! la mondon mi jubilis! Mi estis vaste malfermita Okulo kaj en mia momenta spegulo soifa eternaj fajroj ardis, kaj sin plezure en ĝi rigardis la tuta Universo! |