|
Mi skribas al vi — kio plia? Ĉu vortoj diri povas pli? Mi scias: nun per ironia malŝat' min puni rajtas vi. Sed vi, se havas vi pri mia mizer' eĉ guton da kompat', min ne forlasos en ĉi stat'. Komence volis mi silenti, kredu, neniam el ĉi font' ekscius vi pri mia hont', se povus mi esperon senti, ke mi vin vidos — iam ajn, eĉ se nur tagon dum semajn' por aŭdi vin, kaj je respondo okazon havi, kaj — dum tag' kaj nokto — revi en imag' pri vi ĝis nova ekrenkonto. Sed homojn ja evitas vi, vin tedas la vilaĝ', laŭfame, kaj ni ... ni vivas senorname, kvankam vin ĝoje vidas ni. Ho, kial vi vizitis? Tie, en kaŝo de l' vilaĝsilent' mi vivus, kaj, pri vi nescie, mi ja ne scius pri l' turment'. Paciĝus en la kor' la vent', kaj (kiu scias?) eble min edzine prenus viro ia, mi iĝus fine virta, pia edzin' fidela kaj patrin'. Alia edz'? Ho ne, neniam ĉi koron havos aliul'. Destinis Dio mem pri mi jam, mi estas via, via nur! Viv' mia estis garantio, ke trovos ni renkonte nin, ja sendis al mi vin mem Dio, ke ŝirmu vi gardonte min. Mi jam el sonĝoj pri vi sciis, vi, nekonate, ravis min, per sorĉrigardo trafis min, la voĉ' delonge melodiis en mia kor' ... Ne sonĝebri'! Mi vin tuj, en alven-momento, rekonis, kaj kun trema sento ekbrule diris: Ah, jen li! Ĉu ne, vi flustris al mi mole, inspire, en vespera hor', dum almozadis mi konsole, aŭ preĝis, de turmentoj bole, por havi pacon en la kor'? Ĉu ne, vi, ho vizio kara, alflugis tiam en malklara krepuska lumo de l' vesper', kaj vin al mi, sur la kusenon klininte, verŝis vi serenon per amaj vortoj de l' esper'? Do kiu estas vi? Ĉu gvida anĝelo? aŭ tentant' insida? Ho, miajn dubojn prenu for! Ĉio ĉi — eble iluzia trompaĵo de naiva kor', kaj estas jam destin' alia. Egale! Nun mi metas min en viajn manojn, vi disponas, mi petegante petas vin, kaj antaŭ vi en larmoj dronas, imagu ja, ke vivas mi en sol', neniu min komprenas, kaj mia intelekto svenas, perei mute devas mi. Ho venu, per rigardo nun reveku en mi la esperon, aŭ rompu stultan korĥimeron, por — ho ve — meritita pun'. Mi finis. Honto min obsedas, tralegi ne kuraĝas mi. Sed mi honoron vian kredas: jen mia ŝirm' kaj garanti'. |