|
La lasta roza spiro sur montdorso ekstrema, jen, disiĝis, sed plu gardas la granda blanka alp' la perlo-brilon kaj molajn ombrojn kaj liniojn mildajn. Sed, post momento, kiel ĝi ŝanĝiĝas! Ekfrostas tiu ĝia lum' intima, longiĝas ombroj; sub la ĉielo frida rigidas ĝi, sublima, en la morto. |