Gaius Valerius Catullus
REZIGNACIO

Se la homon plezurigas rememori pri la faritaj
      bonaj agoj, kaj sin kredi homo de pio kaj honest',
scii: li nek sanktan fidon rompis, nek per ĵuroj insidaj
      por la homojn trompi, vokis la ĉielulojn por atest',
tiam por vivdaŭro longa, ho Catullus, al vi ja kovos
      multajn tiajn plezursentojn tiu ĉi malbonega am',
jes, ĉar kion bonan diri, fari la hom' al homo povas,
      tio de vi kaj dirita kaj farita ja estas jam.
Ĉio ĉi, ho ve, pereit' en sendanka kor' kiel vano:
      kial do vi vin turmentas plu per ĉi frenezega brul',
kiai vi ne firm-anime ŝiras vin el via malsano,
      kial vi ne, malgraŭ dioj, ĉesas resti jam mizerul'?
Malfacile estas ĵeti longan amon for tre rapide,
      malfacile, vere, tamen tuj nun agu, ĉar urĝas tro!
Jen solsola savo, ĝin vi devas almiliti decide,
      ĉu vi povas aŭ ne povas, ĉiel faru ĉi tion do!
Dioj, se vi kompatemas, kaj se vi iun jam sekure
      eĉ sur sojlo de la morto savis per via helpa ag',
vidu mian mizeregon, kaj nun min, se mi vivis pure,
      jam eltiru el ĉi pesto, el ĉi fataldanĝera plag'!
Ve, mi sentas jam tra l' membroj rampi la torporigan lamon,
      kaj ĝi al mi la vivĝojon el la animo pelis for,
mi neniel ŝin jam petas reciproki al mi la amon,
      nek la neeblaĵon, ke ŝi konu la honton kun pudor',
vivi volas mi, ĉesigi abomenindan ĉi malsanon,
      dioj, donu al mi tion pro la pie honesta kor'!