|
Venu al la font' arbara, kiu vibras sur sablaĵo kies fluon kliniĝinte ŝirmas la branĉar' per kaŝo. Alrapidu brak-etende, ĵetu vin al mia sin', la vualo, reĵetate, de l' vizaĝo levu sin. Sidos vi en mia sino, solaj, solaj, vi kaj mi, al harar' en dolĉa tremo falos floroj de tili'. Blanka frunt' sub haroj brilaj klinu sin al mia brako, al la raba buŝo donu dolĉajn lipojn por atako. Sonĝos ni feliĉan sonĝon, lulos nin en rava sento kanto de soleca fonto, kanto de karesa vento. En arbara harmonio dormu zorgoj kaj doloro, kaj desupre, de l' tilio, falu sur nin flor' post floro. |