En la larĝa ombro de l' palmventumilo kuŝas bela Naksis. Super Nil' tagmezas. Hirundaroj ĉirpas. En la arda brilo tra l' aero silko flugas kaj karesas. Nil' antikva, verda, laca, sufokspira, pasas for malvigle. Fajran polvon lulas super urb' malnova la tagmez' trankvila. Pro l' pasi' volupta, juna, ĉio brulas. Dum tagmez' pasia de l' somero mita Naksis duonnuda nun pri Izos revas. Foje tuŝas branĉojn ŝi, volupt-ekscita: jen, tra l' tuta bosko ruĝaj floroj krevas. |