|
Ho! Valenteno, vi vin nove vestis, kiel printempa branĉ' de domarbusto!
Nur piedetoj dornprovitaj restisankoraŭ nun en sia propra krusto:
en ŝuoj, kiujn panjo al vi faris,kaj kiujn vi de l' naskotag' ne ŝanĝis,
ne kostajn eĉ groŝeton; sed ja karisla ŝtofo, kiun ŝi al vi altranĉis.
Ĝi karis; ŝi senigis devigatetiun ŝparujon tintan; ĝi nun, muta,
malplenas; kaj ja kantis plurmonatepor ĝin plenigi, la birdkorto tuta.
Ve, en januar', ĉar salikflam' malforte varmigis vin, vi tremis ja de frostoj!
kaj la kokinoj kluke kantis korte:"kaptu, kokkuko, jen kokkuk' por kostoj."
Poste, kokinoj mutis, venis Marto,kaj restis vi, ho kampulid' mizera,
tiele, plumvestita en mezparto,sed nudpieda, kiel birdo vera.
Kiel birdet' veninta de la maro,saltanta tra la heĝoj, kaj senscia,
ke krom bekado, amo kaj kantadoekzistas ia ajn feliĉ' alia.
|