|
Ŝiriĝis vel', rompiĝis la direktil'. Tempesto! Ekveas timo. Ĝemas pumpilo misaŭgura, ŝiriĝis el la manoj la lasta stumpo ŝnura, sangruĝa sun' subiras, kun ĝi: espera resto. Venteg' triumfe hurlas, kaj sur la ondo-kresto, etaĝe leviĝanta el marĥaos' terura, ekiris al la ŝipo la mort', kiel al mura ruino la soldato kun sturm-ataka gesto. Jen, iuj svenas, iuj mantorde ĝemas vorton, aŭ adiaŭbrakume sin tenas mortangore aŭ preĝas antaŭ morto, por peli for la morton. Flanksidas pasaĝero, kaj pensas li dolore: feliĉa, kiu preĝas, kaj kiu perdas forton, kaj kiu havas iun por adiaŭi plore. |