|
Tagmez'. Somera ard'. Soleca benko ĉe pinarbara rando. Post du horoj ekiros mia vagonar'. Silento. Langvore revas en la varm' la floroj. Inter ni ŝvebas ia festa sento pri adiaŭ', disigaj vojoj, foroj. Kaj nun, lasthore, la unuan fojon por kis' amika lipojn vi proponas, kaj tutan mian solon kaj malĝojon en ununuran kison mi ordonas. Unua, lasta via kis': sur vojon kiel donacon dolĉan vi ĝin donas. Kaj post la kiso, jen rigardo hasta al la kolormagi' de via juno. Ho, ĉi rigardo lasta, trista, ĉasta, ho, kurta hor' de ĉi pasema kuno: en koron tranĉas kun impeto drasta l' efemerec' de ĉia homa nuno. L' arbar' postenas post ni kaj ĝin mute la sun' surŝutas per radiogarboj. Mi tenas vian manon, lante tute enretas nin la bunte brilaj farboj, kaj, kiuj foje en ĉerkformo glute nin manĝos, ie staras jam la arboj. |