Aŭskultado

Mallumo. Nur la lampo de l' radio
ardetas kiel fajra punkto. Voĉas
la muzikanta kesto, dum la ĉambro
plena de libroj — amikar' fidela —
tenere ĉirkaŭbrakas min per sia
ŝirmanta fermitec' kaj saĝa solo.
Post taglabor' elĉerpa, tede stulta,
tiel pasigi mi kutimas miajn
vesperajn horojn, ve, de tristo riĉajn,
ek ke mi restis sola sur la tero.

Alterne pelas sin la melodioj,
ĉar se ekmutas ie la muziko,
mi serĉas tuj alian avidmane,
muzikon, nur muzikon, eĉ ne kanton,
nur harmonion puran, tute puran
de ĉio homa. La fatalajn vortojn
de l' mond' ekstera mi elfermi volas,
droni mi volas en sonoraj ondoj
kaj forgesiĝi pri la raŭkaj krioj
de l' gazetar' bulvarda, kiu tiel
voluptas pri l' sufera homa karno.

Sed jen, dum la serĉad' eksonas firma
virvoĉo kaj pri l' taga nov' informas.
Kiel se iun sorĉe ekkatenas
rigard' serpenta, kaj sen pov', rigide
la glitan mortportanton li atendas,
tia torpor' malhelpas min, ke mi
forturnu la serĉilon. Mi aŭskultas
ĝisfine la raporton sanghaladzan.

La aparaton mi elŝaltas, iras
al la fenestro. Lante falas pluvo,
sub ĝia peze fala plumbvualo
apenaŭ spiras kelkaj teraj lumoj.

Mi gapas alekstere. Ĉi aŭtuno
kruela, sangavida, sufokanta
premas la gorĝon. Sed ankoraŭ fruas
via triumfo, ho vi fruktomurda,
flortreta aŭtuno! Ja ne ĉiun fajron
kapablas vi estingi, multaj viroj
ribelrigardas al vi en l' okulojn,
jes, monstrO; vi ne rampos senobstakle!
Jen en rigard' ilia: spark' de spito,
en kor' ilia: suno de printempo
kaj varmo en la konstruanta pugno!

1936