|
Kiel printempe la serpento la haŭton enuan, tiel mi deĵetas kun facila sento ĉiun ŝarĝon gluan. Oldaj doloroj rusta-lancaj kaj zorgoj nazotorde rancaj, hobie vartataj kolektoj de memoroj subpolvaj, de ŝimbarbaj objektoj, de problemoj eterne sensolvaj, kaj ĉio teda, nana kaj mucida, vi min plu ne ligas, mi vin faligas kun membrostreĉojida! Kaj se bruligis mian bibliotekon bombo, ĉu en mi ne pluvivos miaj libroj amataj? Kantante mi foriras de ilia tombo. Ja restas por nerabebla havaĵo printempoj sanktapromesaj, silento de pura aŭtuna pejzaĝo, rideto de rigardorava vizaĝo, kelkaj taktoj ĉiele-karesaj, kelkaj sunhelaj horoj sinforgesaj, kun lontanen loganta miraĝo. Kiel ajn fie min traktis la sorto, mi diras defie: Omnia mea mecum porto. |