Larmoj de l' jaroj fruaj estis facilaj kaj ofte utilaj, kutime falis inter voĉoj bruaj, precipe la spitaj estis ekscitaj per plorsingultoj skuaj, sed grandaj afliktoj mutis, la larmojn mi silente glutis. Jen rememoro klara: Mi estis eble ses- aŭ sepjara, kiam okazis, ke panjo iris kun patro al la teatro kaj min hejme lasis. Dum mi vespermanĝis ĉagrenite, teruro min kaptis subite, ke foje en iu vespero ŝi same foriros, kaj mi, en malespero, vane je ŝi sopiros kaj vane plendos, ŝi ne venos, ne venos, mi vane atendos, ŝi neniam plu revenos. Kaj pli kaj pli l' okuloj al mi brulis kaj mutajn larmojn dense rulis. Poste, kaj kial, mi ne sciis mem, ĉe vesperiĝ' printempa, siringodore peza, ventetkaresa, ruliĝis dolĉaj larmoj de revem': la larmoj de mia jar' deksesa. Poste, kiuj ekfontis el la koro junula, rakontis pri la printempo sename forbrula, kaj pri la senkonsolo de mia solo. Poste, kiuj en la vivomezo akuŝturmente elpalpebris kaj ardis survange kaj per sia plumba pezo ĉion kunrulis lavange, tiuj super ĉerko funebris. Kaj poste mi serĉis pacon por la animo orfa kaj kuracon por la malsano korpa per montoverdo kaj marbluo, kaj kiam ĉe l' hejmreveno la mebloj min salutis kun enuo, indiferente, senanime, fremde, tiam tordis mian koron amara ĉagreno pri la aĵoj malkomplezaj kaj falis de mi larmoj pezaj. De tiam la dolorojn mi portas senlarme. Nur se teatro, libro, poemo min streĉas ĝis animtremo, se homa mizero min frapas alarme, se min la muziko lulas ĝisvertiĝe, ĝisperdiĝe, tiam aperas miaj larmoj varme. Kaj, kiuj putre el la orbitoj ostaj sorbiĝos en la nigran teron, kion priploros miaj larmoj lastaj? |