|
Ho Nordo! Fora, blanka vizio de mia knaba fantazio! Spirretene, plena de soifa scivolo legante kun avida devoro de literoj, kun ruĝaj oreloj, kun brilantaj okuloj mi dronis en vojaĝpriskriboj dikaj, en Jules Verne-romanoj arktikaj kaj tra viaj nebulaj insuloj, tra morne mutaj, frostaj fjordoj, preter la ŝip-embuskaj murdaj bordoj, preter enormaj naĝantaj glaci-rokoj, balenoj vaporkornaj, petola popolo de fokoj, blankaj ursoj mornaj, tra viaj glaciaj, dezertaj oceanoj, tra la neĝkampoj senfundaj, kie en ŝtormo baraktas karavanoj de veturiloj hundaj, mi sekvis la heroan spuron de l' grandaj kapitanoj. Kaj kun forto magneta min altiris, kun sorĉo sekreta miajn vagantajn revojn inspiris la mistervuala, sfinkse murda, blanka rebuso: la poluso. Ho Nordo! Disŝiriĝis jam de super viaj neĝbrilaj teroj la legendoj kaj misteroj, viajn sekretojn perfortis aŭdacaj konkeroj, pri la majestaj beloj de viaj pejzaĝoj raportis precizaj vortoj kaj bildoj. Nun, se miaj pensoj, ĉi grizflugilaj birdoj, ekflugas al viaj regionoj foraj, pri kio scivolas ilia avida rigardo? Jam ne plu pri novoj de nekonata mondparto, jam ne plu pri spuroj de vojaĝoj esploraj, sed pri la homo, tiu ĉi heroo sen gloro kaj sen nomo, kiu sur senfruktaj, avaraj grundoj, sur frostventaj tundroj, sur fragilaj ripoj de glacirompaj ŝipoj, en dezerta solo de meteorologiaj stacioj, en hejmo de nebuloj, ventoj kaj glacioj estas en eterna, senindulga lukto kun la duro de la naturo. Vi, fortbrakaj faligantoj de pinarbaroj krutmontaj firmplandaj fiŝantoj de profundoj tempestondaj, muskolaj minantoj de fero, feliĉaj filoj de la laboro kaj libero, vi homoj, loĝantoj en puraj, belaj urboj aŭ en solecaj domoj, vi, laboremaj mildaj miloj: el via koro, ĉi fekunda, varma humo, tra viaj puraj pupiloj la bono kaj amo inundas kun mutaj briloj, kiel tra neĝaj noktoj la fee fosforeska brakumo de la Norda Lumo! |