|
Azio! Oriento! Praa, mistera, sankta kontinento! Kiom da rasoj de popolo elĵetis via interna bolo kiel kratero! Kiom da gentoj naskitaj de via patrin-utero suĉas el via mamo abunda, ho ujo de gentoj senfunda, ho giganta, fabela pratero! Se mi la pensojn al vi turnas, tumultaj bildoj min sturmas*. emerĝas antaŭ mi en buntaj amasoj viaj dormekzistaj, nebulkonsciaj, pretervivaj homrasoj: ĉinaj kulioj sub larĝa pajloĉapelo, tibetaj lamaoj kun sia preĝo-muelo, hindaj perloserĉantoj kun haŭto olebrila, hongkongaj komercistoj kun lango multbabila remantaj sur Iravadi brunflavaj malajoj, sovaĝaj gentoj piede de Himalajoj, en siberiaj praarbaroj ĉasistoj solecaj, bazaroj svarmantaj kun varoj milspecaj, antaŭ la sankta Fuĵijama piaj japanaj pentristoj, lertmovaj insulanoj inter branĉoj tamarindaj, mongolaj rajdantoj sur stepoj de dezertaj distoj, en la akvo de Ganges mortintoj hindaj, ho persoj, araboj, kurdoj, afganoj, ho hindoj, ĉinoj, tibetanoj, ho malajoj, anamoj, sinhaloj, mongoloj, kaj buntaj indiĝenpopoloj dissemitaj sur insuloj de spicoj kaj sur la senfinaj vicoj de la atoloj! Vi, cent- kaj centmiliona armeo duonsvena, kiujn ne tuŝis ankoraŭ la tumulto mond-arena, aŭ kiujn ĝi jam vizitas, kaj kiuj pro ĝi jam ŝvitas en barakto senkomprena — mi vidas vizie, kiel vin vekas la krio de la historio el la obskuro dorma de via ekzisto senforma, mi vidas, kiel vi viŝas la okulojn por forigi la sonĝnebulojn, kaj kiel vi kun jubilo triumfe muĝa etendas la brakojn al la brilo de l' sunleviĝo ruĝa! |