Paradas plade la kotlet' Viena inter terpompecetoj brunfrititaj, naztiklodora kaj ridetmiena. Ĉirkaŭe ringas ruĝe en girlando tomatsalato iom pipra — vete fervoras al mi ĉiu salivglando. Tranĉilon, forkon mi al la terpoma garnaĵo proksimigas pianime, surforke floras jam pecet' aroma. Apenaŭ ĝi solviĝas en la buŝo, la instrumentoj sturmas.la viandon. (Huŝ, huŝ, he! Impertinentega muŝo!) Viando vicas do! Ha, kia gusto! Sed kiu peco do pli plezurigas, ĉu l' grasa, aŭ ĉi magra, aŭ la krusto? Dum la variacioj de ĉi temo jen, la tomat' rigardas riproĉante: «Ĉu vi do min forgesis?» Kun pentemo mi prenas ĉi agapon acidfruktan. Ho, min la pranaturo mem fascinas, mi havas ĝuon vere jam voluptan. Sed de la kruĉo estas nun la vico: biero blonda blankaŝaŭme brilas, mi sorbas lante, longe, kun delico. Finite. Oj, sed rompo de l' abstino dieta vin mortigos, olda knabo. Haste tablojdon de pankreatino! Ni sidu iom. Fine do: la pago. La konton ŝika kelnerbubo skribas, ridetas liaj lipoj kiel frago. Ekstere lulas min la svarma ondo de l' mar' bulvarda. Mi feliĉe krozas: kiel bongusta estas vi, ho mondo! |