|
Ekstere kun nebula funebro esperojn de l' somero
Interne kun tremfrosto de l' febroenterigas silente aŭtuna morttimo... memorojn de la koro
enterigas plorpente veanta animo... Al kor' amase nun venas, perforte min kun si trenas centmiloj da sonĝoj mensoge pasiaj, centmiloj da sentoj nur vane malpiaj Vekiĝinte el dormo mistifika realec' min ekregas senmistika kaj memvole mi sonĝas... revadas, sur la voj' de l' pasinto vagadas miraklon vane atendante kaj Ŝin en revo mordkisante... — — — — — — — — — — Infera fajraĵo de l' suno brulis purpure ĉe l' horizont', ŝvebanta odor' de l' aŭtuno flirtis en valo super la mont'. En mano kun verko de Dante mi promenadis kune kun ŝi. Pri l' amo eterna revante lulis animojn la harmoni'. Muzikon misteran ludetis ĉirkaŭ ni ĉio en la natur'. Petole kokete ridetis je ni la sun', ĉiela lazur'. Ni sonĝis pri viv' de l' feliĉo... Lipoj kuniĝis en fajra flam'. Katenis nin per superstiĉo la iluzio al dolĉa am'... Peziĝis palpebroj nevole, grize nigriĝis ĉiela blu'. Fermis okulojn silkmole mano feina, ne tera plu... Post longaj ebriaj momentoj ni, vekiĝinte kun arda plor', funebris kun larmoj pri l' sentoj, iam neĝpuraj, de nia kor'... — — — — — — — — — — Ekstere kun nebula funebro esperojn de l' somero
Interne kun tremfrosto de l' febroenterigas silente aŭtuna morttimo... memorojn de la koro
enterigas plorpente veanta animo... Sed vane funebras nebulo sensuna kaj vane l' aŭtuno mortanta deliras, en brusto batanta la koro maljuna kun am' de l' somero pasinta sopiras kaj vokas ŝin ameme, revokas ŝin plorĝeme, por ke, se laste, dum ama minuto Ŝi sin defendu per falsa refuto kaj tremanta neĝblanka brusto ŝia al mi sin premu kun volupt' pasia kaj inter aromaj odoroj de l' narcisoj min lulu je dormo de l' vintro — ŝiaj kisoj! |
|
(Vladivostok) |