Sappho
AMKANTO

Ho, feliĉa vir', egalanta diojn,
Kiu en proksim' via povas sidi
Kaj aŭskulti vin: la parolon freŝan,
Ridon arĝentan.

Kaptas min korprem', se mi vin ekvidas,
Via dolĉa kap' se aperas brile,
Lamas mia lang', ne kapablas lipoj
Vorton eldiri.

Mi paliĝas kaj tra la korp' fajreroj
Kuras; brulas mi de sopir' sovaĝa,
Turnas min la kap', la okuloj vibras,
Muĝas oreloj.

Ŝvit' malvarma sur mia trema korpo
Gutas. Ve, vizaĝ' mia velkas kiel
Herb' aŭtuna. Kaj pro dolor' langvora
Svene mi falas.

HIMNO

Sur fiera tron', Afrodit' eterna,
Sperta pri ruzaĵ', sinjorin', diino!
Mi petegas, per vi ne trafu min nun
Hont' kaj aflikto.

Venu, se pri mi, adorant' fidela,
Kun favora kor' vi aŭskultis iam,
Kaj forlasis por mi ĉielan domon,
Patron amatan

Kaj sagfluge kun vi la ĉar' kolomba
Venis, portis vin la fidelaj birdoj
Brilflugile, for de Olimpo, tra la
Vojo etera.

Estis sankta ĝoj', se vi, ho diino,
Kun ĉiela ĉarm' ridetante diris:
»Kio ŝiras vin ĉe la koro, kial
Voko petega?

Kion volas nun via kor' plej arde?
Kiun venku ruz' mia? Kies amo
Kaptis vin en ret'? Kiu do ĉagrenis
Ree vin, Sappho?

Ĉar kurinte for, ŝi rekuros pete,
Se ŝi puŝis for la donacojn, ŝi mem
Pridonacos vin. Rifuzinte kison,
Mem ŝi ĝin trudos.«
Venu ankaŭ nun, de dolor' min savu,
Donu al sopir' de l' anim' angora
Plenumiĝon, ho, Ĉiopova, helpu
Min via forto!