|
Ho turtelo senkonsola, Kompatinda, ve al ĝi, Restis sola, tute sola, Kompatinda, ve al ĝi. Flugas tra l' dezert' senkante, Pli mortinte, ol vivante, Plendas ĝi dum vivo sia, Ne pariĝas kun alia. Ĝi tra verda bosk' rapidas Kaj ĝin ŝajne eĉ ne vidas, Flugas ĝis la falo svena, Sen ripoz' sur branĉ' serena. Se ĝi fine tamen haltas, Nur sur sekan branĉon saltas, Aŭ sur nudan rokon iras, Trinki, manĝi ne deziras. Se ĝi klaran akvon vidas, Ĝin diskirlas, forrapidas, Se ĉasisto venas voje, Kontraŭflugas ĝi malĝoje. |