|
Nun en la duan rondon ni descendis. Ĝi malpli grandan lokon ĉirkaŭbaras, Sed tie des pli da dolor' veplendis. Terure kaj dentgrince Minos staras Ĉe la enir' kaj kulpojn ekzamenas Kaj per vost-volvo regas, juĝon faras. Ĉar se animo misnaskita venas Kaj ĉiujn kulpojn antaŭ li recitas, Li, kiu l' kulpojn konas kaj komprenas, Pri l' lok' infera pese primeditas, Kaj faras vosto-ringojn, tiel multe, Kioman infer-gradon ĝi meritas. Senĉese venas la popol' tumulte, Por juĝ' la kulpojn portas ĉia gento, Rakontas, aŭdas, iras plor-singulte. »Vi alveninta Domon de l' Turmento« Alkrias Minos, kiam min ekvidas, Lasante la oficon por momento, »Kiel eniros vi, kaj kiun fidas? Ne trompu vin la larĝo de la pordo!« Sed diras al li nun, kiu min gvidas: »Kial vi bruas? Li, laŭ fata ordo Pluiros! Jen la volo tie, kie La volo estas pov'. Demandojn for do!« Eksonis nun doloraj voĉoj krie. Ni venis lokon, kie orkestro tuta De veoj, ĝemoj batis min furie. Jen estis lok' de ĉiuj lumoj muta. Ĝi muĝis, kiel mar' dum furioza Batal' kun vento malamike bruta. Infera vent', eterne senripoza, Spiritojn multajn tie ŝire trenis, Flugige, bate, en turnado kroza. Kiam al la ruino ili venis, Kun ploro kaj veado kaj lamento La Dian Forton ili ekblasfemis. Eksciis nun mi, ke per ĉi turmento Damniĝas kiuj pekis per la karno, Submetis saĝon al libida sento. Kaj kiel sturnoj, en temp' de malvarmo, En granda, plena grup' sin fluge tiras, Tiel en vent' la misspirita svarmo Malsupren, supren, al kaj re flugiras, Sciante, ke ne nur ripozon tie, Sed eĉ mildiĝon vane ĝi sopiras. Kaj kiel gruoj iras, kaj molkrie Linion longan fluge el si ligas, Ĉi ombroj tiel veas letargie, Dum la tempesta vent' ilin flugigas. Mi diris: »Majstro! Tiu nigra vento Kian popolon tiel vip-instigas?« Respondis li: La estro de l' taĉmento, Pri kiu nun scivolas via voĉo, Estis reĝino de multnombra gento. Ŝi dronis en volupto kaj diboĉo, Ŝi leĝis: licas kio plaĉon vekas, Ke ne malhelpu ŝin mem la riproĉo, Jes: Semiramis; pri ŝi oni legas, Ke ŝi heredis post la edzo Nino La teron, kie la sultan' nun regas. Pro am' bruligis sin tiu virino, Al ostoj de Sycheus malfidele. Jen Kleopatra, kun lasciva sino.« Helena venis, pro kiu kverele Popoloj sangis, kaj granda Akĥilo: Ĉar amo venkis fine lin kruele. Pariso kaj Tristan' kaj poste milo Da ombroj, manmontritaj, kiuj fate Pro amo devis morti per armilo. Dum tie flugis, de l' Doktor' nomate, Herooj, belulinoj inter ili, Mi konfuziĝis, larmis mi kompate, Kaj diris: »Majstro, volus mi babili, Kun la du ombroj, kiuj flugas pare Kaj al la vento ŝajnas pli facili. Kaj li: »Atendu, ĝis ili najbare Flugos, kaj petu ilin je l' amforto Ilin portanta: ili restos stare.« Kiam alvenis ili per vent-porto, Mi kriis: »Ho, animoj turmentataj! Se permesate, venu do por vorto.« Kaj kiel la kolomboj am-malsataj Al dolĉa nesto flugas en rapido, Aerfrapante per flugiloj bataj, Simile ilin, el la grup' de Dido Altiris al ni tra l' aer' terura La voĉ' kompata, kvazaŭ forta brido. »Ho, korp-anim', bonvola, kara, pura! Veninta en ĉi nigron ĵus de l' Tero, Kiun per sango pentris ni purpura, Se tia plaĉus Reĝon de l' Etero, Ni preĝus pacon por vi, kiu sentas Kompaton kontraŭ ni en ĉi mizero. Ĉu aŭdi, aŭ paroli vi pretendas? Ni aŭdos, aŭ parolos, laŭordone, Dum la ventego, kiel nun, silentas. Nin oni naskis tiuregione, Kie la Po la maron jam eniras, Por havi pacon, kun kunuloj, drone. Am', kiu korojn flate rab-akiras, Lin pelis al mi, al ĉi korp' gracia, Murdita tiel, ke l' memor' min ŝiras. Am', por amatoj forta trud' magia, Min pelis al li, kaj kun tia forto, Ke jen, eĉ nun ne ĉesis brulo ĝia. Amo nin puŝis al komuna morto, Murdinton nian Kaina jam invitas.« Jen ili plendis vorton post la vorto. Dum la dolora par' tiel recitas, La frunton klinis mi kaj kline tenis, Ĝis Majstro diris: »Kion vi meditas?« Kaj mi responde la parolon prenis. »Ve, al ĉi voj' dolora ilin kiom Da dolĉaj pensoj kaj deziroj trenis!« Nun, turne al ŝi, diris mi ĉi tion: »Francesca, ho, pri viaj dolorŝiroj Ĝislarme sentas mi melankolion, Sed en la temp' de l' dolĉaj ĝemospiroj, Ho diru, kiel logis vin Amoro Ekkoni duban vojon de l' deziroj?« Kaj ŝi: »Ne estas pli granda doloro, Ol rememori pri feliĉ' en prema Mizero; scias ĝin via Doktoro. Sed se vi estas tiel scivolema Pri l' amoĝermo, estos mi simila Al iu, jen parola, jen ekĝema. Ni, solaj, iun tagon legis pri la Kreskanta am' de Lancelot'. Suspektis Nenion ni en la duop' trankvila. Rigardon li multfoje interplektis Dum lego, palis jam vizaĝo nia, Sed jen la punkto, kiu nin infektis: Kiam ni legis pri l' ridet' radia De l' kisdezir', pri ĝia dolĉa vibro, Li, por eterne jam kimulo mia, Buŝkisis min kun trem' en ĉiu fibro. Galeotto iĝis libro kaj aŭtoro, Ĉi tage ni ne legis plu de l' libro.« Dum li parolis, la kunul' kun ploro Lamentis tiel, ke mi tute palis, Kaj sentis kvazaŭ morton ĉirkaŭ l' koro, Kaj kvazaŭ morta korp', mi terenfalis. |