|
La unuj al palaco paŝas, Marmoraj. Ilin balustradoj Ĉirkaŭas kaj tapiŝo kaŝas. La duaj volve sin direktas, El sabloŝton', al burĝa domo, Kaj simple, sen ornam' aspektas. La triaj: aĉaj, eluzitaj, Senfine krutaj, neireblaj. La muroj: de malseko ŝvitaj. Sed ŝtupojn kiajn ajn mi pasas, Min unu penso, ĉiam sama Kaptas kaj koron ne delasas: Ke ja tra ĉiuj, kun bedaŭro, Lamento kaj amaraj larmoj, Ne sekiĝantaj dum vivdaŭro, Tra ĉiuj, ĉu tapiŝon tenas, Aŭ nudas ili nur mizere: Malsupren oni ĉerkojn trenas. |