| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Al arboj flustras trista vent' aŭtuna...Al arboj flustras trista vent' aŭtunaparolon ne aŭdeblan pli ol spiro. Kion ĝi do rakontas? Sian kapon la arboj reve lulas je la diro. En posttagmeza horo mi komforte sterniĝis sur la sofo de l' ĉambreto. Kun sia kap' en mia sino dormas la edzinet' profunde en kvieto. Sub unu mia man' la brustmontetoj de l' dolĉa dormantino milde ondas, l' alia man' preĝlibron mian tenas: pri la liberbataloj ĝi rakontas. Tra la animo kuras ties ĉiu litero fajre kiel la kometo... Kun sia kap' en mia sino dormas la edzinet' profunde en kvieto. Vin oro logas, vipo pelas lukti por la tiranoj, ho popolo sklava. Nur ekridetas la liber' kaj marŝas jam la adeptoj al batalo prava, kaj prenas, kiel de knabino florojn, vundon kaj morton kun volonta preto... Kun sia kap' en mia sino dormas la edzinet' profunde en kvieto. Kiom da karaj vivoj jam forfalis por vi, Libero, kaj ĉu estis fruktoj? Ja estos, se ne estis! La triumfo estos la via en la lastaj luktoj. Kaj ankaŭ venĝos vi martirojn viajn, terura estos tiu venĝ-impeto... Kun sia kap' en mia sino dormas la edzinet' profunde en kvieto. Min preterŝvebas sanga panoramo, la aperaĵoj de la temp' venonta. La malamikoj de l' Libero dronas en lag' de sia propra sango honta. Tra mia kapo fulmoj ekzigzagas, kor-bato mia estas ĉieltondreto... Kun sia kap' en mia sino dormas la edzinet' profunde en kvieto. |