| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Animo mia, ĝarden' orienta...Animo mia,ĝarden' orienta, sunbrilas de eterna primavero, en ĝi paradas ĉiom da floroj, kiom nur Dio semis sur la tero. Nur unu floro, la flor' de kredo, la kredo je la transa mondo mankis, sed ĝi elkreskis, jam eĉ ekfloris, kaj ĝin ĉi tien via amo plantis. Pri kio solan vorton ne povis diri la mens' memfida, trofiera, klarigis tion al mi facile, edzinjo dolĉa, via am' tenera. La tomb' ne nigras: l' alrigardanta okul' blindiĝas de la lum' radia, kiu vizaĝojn niajn kun sorĉa intenso trafas el la mond' alia. Ne dom' moroza de la pereo estas la ĉerk', sed barko, kies drivo gajege portas el vivo bela nin al la bordo de pli bela vivo. Nur tion solan mi volus scii, kie troviĝas tiu lok' transtera, kaj kiaforme ni de ĉi tie alvenos al la transa mond' mistera? De stel' al stelo ni flugos kiel de branĉ' al branĉ' la najtingala paro, aŭ ni luliĝos kiel du cignoj sur la eterno, sur ĉi milda maro? |