| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Ĉifonaj bravulojMi povus miajn versojn vestiper bela rim- kaj ritmo-meto, kiel konvenas vizitadi salonojn de la societo. Ideoj miaj tamen estas ne dandoj, ke por distroj vantaj vivante, ili vizitadu kun kap' frizita, manoj gantaj. Kanon' ne tondras, glav' ne tintas, la rusto-dormo ilin tegas, sed daŭras lukt' — anstataŭ ili nun la ideoj batalegas. Batalas ankaŭ mi, havante batalionon sub komando, poemojn mi komandas, estas bravulo ĉiu mia kanto. Ĉifona trupo, sed kuraĝa, kun brava skermo, brava hako, kaj la soldaton ja ornamas kuraĝo lia, ne la jako. Mi ne demandas, ĉu l' poemoj Transvivos min post mia morto, se ili devos fali lukte, nu, ilin trafu do ĉi sorto! Eĉ tiam sankta libro estos, kiu poemojn miajn fermis, Tombaro de herooj, kiuj por la liber' ĝismorte skermis. |