| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Ekstere ege frostas...Ekstere ege frostas,nu, frostu malafable, min ne koncernas tio: la ĉambro varmas agrable. Ho, iam!... Sed paseon mi ŝovu nun al flanko! Al vi, nuntempo mia, ne estos mi sen danko. Vi sola nun okupu l' animon kaj la koron, for la futuron, paseon, esperon kaj memoron. Futuro kaj paseo, ĉu mornaj, ĉu radiaj, egale - ili estas ŝtelistoj, ne aliaj. Ŝtelistoj ili estas: vin logas flate, lude, ke ili tiru al si atenton vian tute. Kaj dum vi tien-reen rigardas allogite, la belan floron de l' nuno ili ŝtelas for subite. Vi min ne superruzos, ŝtelistoj-kunkulpuloj! Disiĝu, malaperu for jam de miaj okuloj! ĉerestu vi, nuntempo afabla kaj kvieta, mi paŝtu la okulojn sur via vizaĝ' rideta. Vi - ne aventuristo, ne romantika knabo kun la mantel' traŝultre, kun agloplum' ĉe l' ĉapo. Jen sur vi — ĉapo doma, surkorpe dormkaftano, kaj turka pip' en buŝo kaj vinoglas' en mano. Amiko bonhumora, manpremu ni konfide, kaj en fotel' pasigu vesperon vid-al-vide. Ni fumu kaj trinketu, dum nin albrilas steloj de l' lampo, de l' edzinaj okuloj kaj de l' steloj. |