| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Estus mi torento...Estus mi torento,rivereto monta, sur abrupta vojo rokojn trafluonta, sed nur, se la amatino estus fiŝo eta, gaje naĝus, banus sin en mia ond' ŝaŭmĵeta. Estus mi arbaro, arhareg' sovaĝa, lukta kontraŭ ŝtormoj en batal' kuraĝa, sed nur, se la amatino estus birdo eta, nestus en mi, trilus inter la branĉar' densreta. Estus mi ruino sur rokmonto kruta, ne afliktus min la detruiĝo muta, sed nur, se la amatino, nun hedero verda, ame plektus brakojn siajn ĉirkaŭ l' frunt' dezerta. Estus mi kabano en la val' profunda, kies pajl-tegmenton pluvo batas vunda, sed nur, se la amatino estus fajr' afabla, flagrus en mi malrapide, sed kun varm' agrabla. Estus mi nubfranĝo, griza flagĉifono, lace ŝveba super kruda regiono, sed nur, se la amatino, vesper-ruĝ' korala, hele brilus ĉirkaŭ mia frunto triste pala. |