| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Eŭropo mutas...Eŭropo mutas, ree mutas:revolucioj malaperis. Honto! ĝi kvietiĝis kaj la liberon por si ne konkeris. Jen, la hungaron sola, sola lasis popoloj de malbravo: sur ĉiuj manoj ĉeno, sole en la hungaraj brilas glavo. Ĉu do ni devas malesperi, timiĝi, droni en deprimon? Ne, ho patrujo: ĝuste tio relevu al vi la animon! Jes, nin animu, ke ni estas nun en la mond' la lasta meĉo brulanta, dum l' aliaj dormas en nokto nigra kiel peĉo. Se tra l' senlimo de la nokto ne brilus nia lum' salute, en la ĉielo oni kredus, ke l' tero malaperis tute. Rigardu nin, Liber', agnosku en ni popolon vian veran: l' aliaj eĉ ne riskas larmojn, kaj sangon donas ni oferan! Ĉu, ke vi benu nin merite, necesas do pli da postuloj? En temp' de malfidel' ni restis la lastaj, solaj fideluloj. |