| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Homero kaj OsianoHo kie vi estas, helenoj kaj keltoj,jam vi malaperis, kiele du urboj, dronintaj en akvo de maro profunda. Nur pinto de turoj elstaras el akvo, du pintoj de turo: Homer', Osian'. Almozulo Homer', reĝid' Osiano, ho kia kontrasto! sed ili je tio similis, ke ambaŭ estis blindaj. Ĉu eble la vidon flagrad' de animo ilia, brilego de gloro ilia forprenis? Ho, grandaj spiritoj, se ili sorĉmane ektuŝas la kordon liutan, jen, kiel la vorto de Dio, por ni ili mondon elkreas mirinde belegan, mirinde gigantan. Ho aŭdu Homeron! Jen estas ĉe li la ĉielo eterna rideto de ĝojo kvieta, de kie purpur' de mateno, tagmezaj radioj el oro kun mildo afabla surfluas la blondan ondaron de l' maro kaj en ĝi la verdajn insulojn, sur kiuj la dioj miksiĝas feliĉe kun gento de homoj, por ludi volupte vin, amo belega. Kaj vidu nun, jen Osian'! Ĉe norda mareg', en eterna nebulo, sur roko sovaĝa, kun hurlo de ventoj vetkrias li kanton en nokto ĥaosa, kaj levas sin luno sangruĝe, simile al sun' subiranta, kaj kovras per lumo frostiga l' arbaron, tia kiu en grupoj vagadas la tristaj fantomoj: herooj falintaj en kamp' de batalo. Ho, ĉie brilego, ho, ĉie florado en kant' via praalmozulo Homer', ho, ĉie tenebro, ho, ĉie dezert' en kant' via, ido de reĝ', Osian'! Ho kantu plu, kantu senĉese, ho frapu liuton, la dian liuton, Homer', Osian'! Forpasas la centoj kaj miloj da jaroj, kaj ĉion dispremas per pland' senindulga, sed sanktaj vi estas al ili. Sur ĉion la flavon de mort' ili spiras, nur krono de kap' via griza plu verdos. |