| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Jen aŭtuno, jen denove...Jen aŭtuno, jen denove,kiel ĉiam, ĉarmas min. Mi ne scias, kial mi ĝin amas, sed mi amas ĝin. Mi sidiĝas sur monteto, disrigardas tra la val' kaj aŭskultas, ke l' folioj mole zumas dum defal'. Nun la sun' rigardas al la tero kun tenera bril', kiel la patrin' amanta al ekdorma eta fil' Vere ja, la ter' ne mortas nur dormiĝas en aŭtun': tra l' okuloj ne malsanon, nur dormemon montras nun. Ĝi silente sin malvestas, belan robon metas for, sin revestos, se krepuskos la printempo: la aŭror'. Plej mallaŭte, fingropinte liutkordojn tuŝas mi, ke vin lulu reva kanto, milde mola melodi'. Mia kara, alsidiĝu, sidu kun mi en silent', ĝis forsonos kanto, kiel super lag' la flustra vent'. Min kisante, mole metu nun la buŝon al la buŝ', ke l' naturon ni ne veku el la dolĉa dorma kuŝ'. |