| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Kial kantas vi, poetoj bonaj?Kial kantas vi, poetoj bonaj,tiatempe kial kanti plu? Ne aŭskultas vin la mondo, dronas via voĉo en batala bru'. Bonaj knaboj, metu for la liron: la muziko estas sen util'; ĝi, vi scias, disperdiĝas, kiel inter tondroj la alaŭda tril'. Eble jes. Sed birdo ne demandas, ĉu aŭskultas ie hom' pri ĝi: la alaŭdo en la blua alto por si kantas kaj por sia Di'. Por si flugas kant' el mia koro, se ĝin tuŝas ĝojo aŭ turment', flugas kantoj, kiel deŝiritaj rozpetaloj flirtas en la vent'. Kantu, fratoj, eĉ pli laŭta estu, ol ĝis nun ĝi estis, via kord': miksu sin al tera bru' konfuza kelkafoje pura ĉiel-akord'. Ruiniĝis duonmond'. Okulojn korojn ĝenas la dezerta ter', kovru do la kalvajn rubojn kanto kaj animo kiel la heder'. |