| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Kiel mi nomu vin...Kiel mi nomu vin,se en krepusko de revado la vesperstelojn de okuloj viaj admire mi rigardas, kaj ĉiam, kvazaŭ mi unue vidus ĉi stelojn, kies ĉiu radio estas river' de amo enfluanta la maron de animo mia, — kiel mi nomu vin? Kiel mi nomu vin, se vi sur min flugigas vian rigardon, ĉi mildan kolombeton, kies ja ĉiu plumo estas oliva branĉo de la paco, kaj kies tuŝo estas tiel bona, ĉar ĝi pli mola estas ol la silk', ol la kuseno de lulilo, — kiel mi nomu vin? Kiel mi nomu vin, se eksonoras via voĉo, ĉi tiu voĉo, kiun ekaŭdinte la sekaj arboj vintraj kreskigus frondojn verdajn, kredante ke alvenis la printempo, savant' ilia, longe atendata, ĉar kantas jam la najtingal', — kiel mi nomu vin? Kiel mi nomu vin, se miajn lipojn tuŝas de viaj lipoj la ruben' flamanta, kaj per kisfajr' anime ni unuiĝas kiel la tag' kaj nokto per aŭroro, kaj malaperas antaŭ mi la mond', kaj malaperas antaŭ mi la temp', kaj ĉiujn siajn plej misterajn beatojn verŝas sur min la eterno, — kiel mi nomu vin? Kiel mi nomu vin, patrino de feliĉo mia, fea filin' de fantazio ĉielojn atakanta, esperojn miajn plej aŭdacajn humiliganta brila realaĵo, vin, sola, sed ol mondo pli valora trezoro de animo mia, edzino mia dolĉa bela juna — kiel mi nomu vin? |