| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
La juĝoMi la homan historion legis kaj la finon atingis.Kio estas do la homa historio? Sango-rivero, kiu el la monto-rokoj de nebulkovrita paseo fontas kaj seninterrompe fluas plu ĝis nia epoko. Kaj ne kredu, ke ĝi ĉesis flui jam. La flu' ekirinta ekripozos nur en sino de la mar', antaŭe nenie. En sangmaron fluos fine tiu longa sangorivero. Teruregajn tagojn al mi proksimiĝi mi vidas, kiajn nia mond' neniam vidis, kaj ĉi tempo paca nur estas tiu tombsilento, kiu post eklum' de fulmo kutimas regi, ĝis ekskuas teron kaj ĉielon tondra muĝego. Vidas mi vualon vian, ho profundsekreta futuro, kaj la fean inspirfajron ekbruligante, mi travidas ĉi vualon, kaj de tio, kio tie sub ĝi kaŝiĝas, mi horore teruriĝas, sed samtempe ĝi min ekzaltas por jubilo sovaĝarda. Ree, jen, la Dio Milita la kirason sur sin metos, kaj premante pugne la glavon, li sidiĝos sur ĉevalon, kaj tra l' vasta mond' galopante la popolojn de la tero vokos al batalo decida. Nia tero estos tiam nur du nacioj interluktaj: la bonuloj kaj mavuloj. Kaj, venkitaj ĝis nun eterne, venkos tiam la bonuloj. Sed ilia venko unua kostos sango-maron. Tamen ja egale. Jen estos juĝo, kiun Dio mem promesis per la buŝo de la profetoj. Tio estos do la juĝo, post ĝi la vivo, la eterna beateco komenciĝos, kaj ni por ĝi ne devos flugi alĉiele, ĉar descendos la ĉielo mem al la tero. |